पौराणिक कथेनुसार एकदा चैत्र महिन्याच्या शुक्ल पक्षातील तृतीया तिथीला, भगवान शंकर देवी पार्वती आणि नारदांसह पृथ्वीला भेट देण्यासाठी बाहेर पडले. त्याच्या प्रवासादरम्यान, ते एका गावाजवळ विश्रांती घेत होते, तेव्हा गावकऱ्यांना त्यांच्या उपस्थितीची बातमी मिळाली. त्यामुळे गावातील प्रतिष्ठित आणि सामान्य महिला त्यांच्या स्वागतासाठी स्वादिष्ट जेवण बनवू लागल्या.
ज्यामध्ये सामान्य कुटुंबातील महिला उच्चभ्रू कुटुंबातील महिलांआधी ताटांमध्ये अन्न आणि पूजा साहित्य घेऊन पोहोचल्या. मग त्यांनी विधीनुसार शिव आणि पार्वतीची पूजा केली आणि अन्न आणि प्रसाद अर्पण केले. माता पार्वतीने त्यांच्या उपासनेचा भाव समजून घेतला आणि त्यांच्यावर सुहाग रस शिंपडला, ज्यामुळे त्यांना शाश्वत सौभाग्य मिळाले.
पूजा करून त्या निघून गेल्यावर, उच्चवर्गीय कुटुंबातील महिला देखील अन्न आणि पूजा साहित्य घेऊन शिव आणि पार्वतीची पूजा करण्यासाठी आल्या.
हे पाहून भगवान महादेवांनी माता पार्वतीला विचारले की, तुम्ही सामान्य कुटुंबातील स्त्रियांना सर्व वैवाहिक आनंद दिला आहेस, आता या महिलांना कोणता आशीर्वाद मिळणार? तेव्हा देवी आई म्हणाली की मी माझे बोट कापून माझ्या रक्ताचा रस त्यांना देईन.
ज्याच्या नशिबात हा सुहाग रस असेल तो माझ्याइतकाच भाग्यवान होईल. सर्व महिलांची पूजा पूर्ण झाल्यावर, पार्वती देवीने आपले बोट कापले आणि त्यांच्यावर रक्त शिंपडले. ज्याला हा आनंद मिळाला, त्याला त्याच प्रकारचा वैवाहिक आनंद मिळाला. यानंतर भगवान शिवाची परवानगी घेऊन, पार्वती स्नान करण्यासाठी नदीकाठी गेल्या आणि वाळूपासून शिवलिंग बनवल्यानंतर, त्यांनी नदीकाठच्या मातीने कपाळावर तिलक लावला आणि प्रसाद म्हणून वाळूचे दोन कण अर्पण केले. त्यानंतर भगवान शिव शिवलिंगातून प्रकट झाले आणि त्यांनी माता पार्वतीला आशीर्वाद दिला की जो कोणी या दिवशी विधीनुसार पूजा आणि उपवास करेल, तिचा पती दीर्घायुषी होईल.
