या वातावरणात वेगळाच वास येत होता. राखेचा नि चामडी जळत असल्याचा. या घाणेरड्या आणि काहीशा भितीदायक वाटणाऱ्या वासातच अगरबत्ती आणि धूप यांचा वास मिसळला होता. या वातावरणात अघोरी चंद्रपाल अत्यंत भयप्रद दिसत होता. दीपदान केल्यानंतर तो काहीतरी बडबडला आणि त्याने चितेच्या चारही बाजूंनी रेषा मारली. आम्हाला आत येण्यास सक्त मनाई केली. त्यानंतर त्याने तुतारी फुंकली. या आवाजामुळे इतर भूत आणि पिशाच्च म्हणे साधनेत विघ्न आणत नाहीत. यानंतर अघोरी चंद्रपालने चितेला प्रदक्षिणा घालण्यास सुरवात केली. प्रदक्षिणा घालताना तो काहीतरी पुटपुटतही होता आणि चितेवर पाणीही शिंपडत होता. यानंतर काहीतरी झाले नि अघोरीने जळत्या चितेवर पाय ठेवला. थोडावेळ साधना सुरू राहिली. बराच वेळ अघोरी याच अवस्थेत होता. एक तास असाच गेला. त्यानंतर अघोरीने पाय बाजूला केला आणि काळ्या कोंबड्याचा बळी देऊन त्याचे मांस व मद्याचा प्रसाद चितेवर चढविला. आपल्या साथीदारांना हा प्रसाद दिल्यानंतर अघोरीने आम्हास तेथून जाण्यास सांगितले. ही वेळ चांडाळ साधनेची होती. यात अघोरी नग्न होऊन पूजा करतो. त्यामुळेच आम्हाला जाण्यास सांगितल्याचे त्याच्या शिष्याने सांगितले. ही साधना अतिशय भयप्रद असते, म्हणे. पण नाईलाजाने आम्ही तेथून निघून गेलो. पण गेल्यानंतरही बरेच प्रश्न मनात राहिले. या सर्व प्रकारांदरम्यान जाणवलेली बाब म्हणजे काही लोक वास्तवापेक्षा वेगळ्याच जगात रममाण असतात.
या लोकांच्या जगात गेल्यानंतरच काही शब्दांचा अर्थ कळाला. अघोरी म्हणजे घोर साधना करणारा. ज्या स्मशानात आम्ही दिवसा जायला घाबरतो, तेथे हे रात्री जाऊन साधना करतात. एवढ्या अघोरींना भेटल्यानंतर एक बाब जाणवली ती म्हणजे, जळत्या चितेवर पाय़ ठेवून या सर्वांचे पाय निळे पडले होते. अर्थात त्यांना याचे काहीही वाटत नव्हते. ते केवळ आपल्या साधनेतच मग्न होते. आपल्यापेक्षा वेगळे असलेले हे जग असे होते. काळे, रहस्यमय आणि गूढ.
