पार्वतीजी शिवजींना पती म्हणून मिळवण्यासाठी जंगलात घोर तपश्चर्या करत होत्या, तेव्हा शिवजींच्या सांगण्यावरून सप्तर्षी त्यांच्या प्रेमाची परीक्षा घेण्यासाठी आले. ऋषींनी त्यांना विविध मार्गांनी समजावून सांगितले की शिव त्यांच्यासाठी कोणत्याही प्रकारे योग्य नाही. शिवाचे अवगुण म्हणून वर्णन करून, त्यांनी पार्वतीचे मन त्यांच्यापासून दूर करण्यासाठी इतकेच सांगितले की त्याच्याबरोबर पत्नी म्हणून राहून तुला सुख मिळणार नाही. नारदजींची दिशाभूल करण्याची गरज नाही. शिव भिक्षा मागून जेवतो आणि कसा तरी झोपतो. शिवाने पंचांच्या सांगण्यावरून सतीशी विवाह केला होता, नंतर तिचा त्याग केला आणि तिचा वध केला. अशा लोकांच्या घरात स्त्री कधी राहू शकते का?
तुलसीबाबा रामचरित मानसच्या बालकांडमध्ये लिहितात की, तेव्हा ऋषी म्हणाले, “आम्हाला तुमच्यासाठी एक चांगला वर सापडला आहे, तो सुंदर, पवित्र, प्रसन्न आणि सौम्य आहे. त्यांची कीर्ती आणि लीलाही वेदांनी गायल्या आहेत. तो लक्ष्मीचा स्वामी आणि बैकुंठपूरचा रहिवासी आहे. अशा वरात आम्ही सगळे तुझे लग्न लावून देऊ.
ऋषींचा प्रस्ताव ऐकून पार्वतीजी म्हणाल्या, “माझ्या शरीराची उत्पत्ती पर्वतातून झाली आहे असे तुम्ही बरोबर सांगितले आहे, म्हणून माझ्या स्वभावात जिद्द आहे. सोनं दगडातूनच निघतं, जे जळल्यावरही आपला स्वभाव सोडत नाही, म्हणून मीही नारदजींचा शब्द सोडणार नाही. माझे घर वसले किंवा उद्ध्वस्त होवो, तुम्ही हे कठोर भाषण कुठे दुसरीकडे जाऊन सांगा.
हे ऐकून ऋषी म्हणाले, “हे जगज्जनानी. हे भवानी ! तुला नमस्कार असो, तू माया आहेस आणि भगवान शिव देव आहेत. असे बोलून त्यांच्या चरणी मस्तक टेकवून ऋषी तिथून निघून गेले आणि त्यांनी भगवान शंकरांना संपूर्ण कथा सांगितली. माता पार्वतीचे हे रूप ऐकून शिवजी हसले आणि ध्यानस्थ झाले.