ने मजसी ने परत मातृभूमीला

विनायक दामोदर सावरकर

ने मजसी ने परत मातृभूमीला
सागरा प्राण तळमळला ॥धृ॥

भूमातेच्या चरणतला तुज धुतां ।
मी नित्य पाहिला होता ॥

मज वदलासी अन्य देशी चल जाउं ।
सृष्टिची विविधता पाहूं ॥

तइं जननीहृद् विरहशंकितही झाले ।
परि तुवां वचन तिज दिधले ॥

मार्गज्ञ स्वये मीच पृष्ठिं वाहीन ।
त्वरित या परत आणिन ॥

विश्वसलो या तव वचनीं । मी
जगदनुभवयोगें बनुनी ॥ मी

तव अधिक शक्त उद्धरणीं । मी
येइन त्वरे, कथुन सोडिले तिजला

सागरा प्राण तळमळला ॥ १ ॥

शुक पंजरि वा हरिण शिरावा पाशीं ।
ही फसगत झाली तैशी ॥

भूविरह कसा सतत साहुं यापुढती ।
दशदिशा तमोमय होती ॥

गुणसुमनें मी वेचियली या भावें ।
की तिने सुगंधा घ्यावें ॥

जरि उद्धरणी व्यय न तिच्या हो साचा ।
हा व्यर्थ भार विद्येचा ॥

ती आम्रवृक्षवत्सलता । रे
नवकुसुमयुता त्या सुलता । रे ॥

तो बाल गुलाबहि आतां ॥ रे
फुलबाग मला, हाय पारखा झाला ।
सागरा प्राण तळमळला ॥ २ ॥