संत सुकरात यांच्या घरी सत्संगासाठी सकाळपासून सायंकाळपर्यंत लोकांची वर्दळ असायची. सुकरात यांची बायको कुरबुरी स्वभावाची होती. तिला असे वाटायचे की फालतू लोक तिच्या घरात विनाकारण फिरत राहतात. ती वेळोवेळी त्यांच्याशी उद्धटपणे वागायची. सुकरात याचे फार वाईट वाटायचे.
एके दिवशी सुकरात लोकांसोबत बसून बोलत असताना त्यांच्या पत्नीने त्यांच्यावर छतावरून घाण पाणी फेकले. एवढेच नाही तर तिने त्यांना शिवीगाळही सुरू केली. सत्संगींना हा आपला मोठा अपमान वाटला.
सुकरात यांना देखील या वागण्याचं वाईट वाटलं, पण ते अतिशय धीराने उपस्थित लोकांना म्हणाले, ‘‘जो मेघगर्जना करतो तो पाऊस पडत नाही हे तुम्ही सर्वांनी ऐकलं असेल. पण आज माझ्या बायकोने एकत्र गर्जना करून आणि पाऊस पाडून वरील म्हण खोडून काढली.
सुकरात यांचे मजेदार शब्द ऐकून सर्व लोकांचा राग शांत झाला. ते पुन्हा सत्संगात रमले.
सुकरात यांचा संयम पाहून त्याची पत्नी थक्क झाली. त्या दिवसापासून तिने तिचा स्वभाव बदलला आणि आलेल्या लोकांचे स्वागत करायला सुरुवात केली.
