एकदा एक कुत्र्याचे पिल्लू त्याच्या मालकाच्या घराबाहेर उन्हात झोपले होते. मालकाचे घर जंगलाच्या टोकाला होते. त्यामुळे लांडगा, कोल्हा, हायना असे चतुर प्राणी तिथे यायचे. त्या पिल्लाला हे माहीत नव्हते. काही दिवसांपूर्वी त्याच्या मालकाने त्याला तिथे आणले होते. तो आता फक्त दोन महिन्यांचा होता.
तेवढ्यात तिथे एक कोल्हा दिसला, त्याने झोपलेल्या पिल्लाला आरामात पकडले. अचानक झालेल्या या हल्ल्याने पिल्लू घाबरले. पण तो अतिशय हुशार जातीचा होता. त्याचे वडील सैन्यात होते आणि आई पोलिसात गुप्तहेर होती.
डोक्यावर आलेले संकट पाहूनही तो घाबरला नाही आणि धीराने म्हणाला - 'कोल्हा भाऊ! आता तू मला पकडलेस,तू मला खा. पण माझे एक मत आहे, जर तुमचा विश्वास असेल तर. ते फक्त तुमच्या फायद्यासाठी आहे.'
फायदा होणार हे ऐकून कोल्ह्याने पिल्लूला विचारले- 'त्यात माझा काय फायदा?'
'हे बघ भाऊ! मी नुकताच इथे आलो आहे, त्यामुळे मी अजूनही अशक्त आहे. काही दिवस खाऊन पिऊन लठ्ठ आणि जाड होऊ दे. मग तू ये आणि मला खा. आत्ता मी लहानच आहे. मला खाऊनही आज तुझी भूक भागणार नाही.'
पिल्लूचे बोलणे कोल्ह्याला पटले आणि तो त्याला सोडून गेला. पिल्लाने आपल्या नशिबाचे आभार मानले आणि पुन्हा कधीही असुरक्षित ठिकाणी झोपण्याची चूक न करण्याची शपथ घेतली. काही महिन्यांनी कोल्हा पुन्हा त्या घराजवळ आला आणि त्या पिल्लाचा शोध घेऊ लागला. पण आता ते पिल्लू कुठे होते, आता ते मोठे झाले आहे आणि पूर्वीपेक्षा जास्त हुशार आहे. त्यावेळी ते घराच्या गच्चीवर झोपले होते.
कोल्हा त्याला म्हणाला, तू खाली ये आणि तुझ्या वचनाप्रमाणे माझे भक्ष्य बन. 'अरे जा मुर्खा! कधी कोणी मृत्यूचे वचन दिले आहे का? आयुष्यभर आपल्या मूर्खपणाबद्दल पश्चात्ताप करत रहा. आता मी तुझ्या हाती येणार नाही.' कुत्र्याने उत्तर दिले.
कोल्हा तिथून पश्चाताप करत निघून गेला. समजूतदारपणाने आणि अक्कल लावल्याने मृत्यूही टाळता येतो.
