साईसच्चरित - अध्याय १८

॥ श्रीगणेशाय नम: ॥ श्रीसरस्वत्यै नम: ॥ श्रीगुरुभ्यो नम: ॥ श्रीकुलदेवतायै नम: ॥ श्रीसीतारामचंद्राभ्यां नम: ॥ श्रीसद्नुरुसाईनाथाय नम: ॥

जय सद्नुरो परम नित्या । जय सद्नुरो ब्रम्हासत्या । अनुभवें दाविसी जगन्मिथ्या । मायानियंत्या जय जया ॥१॥

जय जयाजी अनाद्यनंता । जय जयाजी द्वंद्वातीता । जय जयाजी विकाररहिता । निजरूप बोधिता तूं एक ॥२॥

सागरीं रिघाली करूं आंघोळी । परतेल काय सैंधवाची पुतळी । हें तों न घडे कदाकाळीं । तुजजवळीही तैसेंच ॥३॥

वेदश्रुति हीं जयाविशीं । विवाद करिती अहर्निसीं । तें अलक्ष्य तूं बोटानें दाविशी । अप्रयासें भक्तांसी ॥४॥

आलाच दैवाचा योग जर का । पडला पुरे का तुझा गर्का । मग हा आपुला वा हा परका । नाहीं या कुतर्का स्थान तैं ॥५॥

गताध्यायीं कथा पावन । ब्रम्हागुंडाळ्याचें आविष्करण । ब्रम्हार्थियाचें लोभावरण । प्रतिबंधकारण वर्णिलें ॥६॥

आतां अंदनुग्रहकथा । श्रव्ण कीजे आदरें श्रोतां । अनुभवा येईल तुमचिया चित्ता । मार्गदर्शकता बाबांची ॥७॥

हीही आहे गोड वार्ता । ती मी कथितों यथार्थता । श्रोतां आपुलालिया स्वार्था । स्वस्थचित्ता परिसावी ॥८॥

असतां श्रवणार्थीं सादर । वक्त्यास उल्हास आणि आदर । ह्रदया फुटे प्रेमपाझर । आनंदनिर्भर उभयतां ॥९॥

न करितां बुद्धिभेद तिळभर । जैसा यचाचा अधिकार । तैसाच तयास मार्ग साचार । उपदेशपुर:सर दाविती ॥१०॥

ऐसें कितीएकांचे मतें । गुरूनें जें कथिलें त्यातें । कथितां नये तें इतरांतें । विफल होते गुरुवाणी ॥११॥

हें तों केवळ काल्पनिक । नसतें स्तोम  निरर्थक । प्रत्यक्ष काय स्वप्नोक्तही देख । कथिती सद्वोधक सकळांतें ॥१२॥

मानाल जरी हें अप्रमाण । बुधकौशिक ऋषि प्रमाण । रामरक्षा दीक्षेचें स्वप्न । केलें कथन सर्वत्रां ॥१३॥

गुरु वर्षाकाळींचे घन । आवडीं वर्षती स्वानंदजीवन । तें काय ठेवावें कोंबून । यथेच्छ सेवून सेववावें ॥१४॥

लेंकाराची धरूनि हनुवटी । माय तयाच्या आरोग्यासाठीं । मायाळुपणें पाजी गुटी । तीच हातवटी बाबांची ॥१५॥

मार्ग तयांचा नव्हता गुप्त । कोण्या रीतीं कैसा अवचित । निजभक्तांचा हेतु पुरवित । सावचित्त तें ऐका ॥१६॥

धन्य धन्य सद्नरुसंगती । कोणा वर्णवे तियेची महती । आठवितां एकेक तयांच्या उक्ती । निजस्फूर्ति उचंबळे ॥१७॥

प्रेमें करितां ईश्वरार्चन । गुरुसेवा गुरुपूजन । होईल गुरुगम्य संपादन । इतर साधन तें फोल ॥१८॥

विक्षेप आणि आवरण । तेणें हा भवमार्ग संकीर्ण । गुरुवाक्य दीपकिरण । निर्विन्घ मार्गदर्शक ॥१९॥

गुरु प्रत्यक्ष ईश्वर । ब्रम्हा विष्णु महेश्वर । गुरूचि वस्तुत: परमेश्वर । ब्रम्हा परात्पर गुरुराय ॥२०॥

गुरु जननी गुरु पिता । गुरु त्राता देव कोपतां । गुरु कोपतां कोणी न त्राता । सदा सर्वदा जाणावें ॥२१॥

गुरु दर्शक प्रवृत्तीचा । तीर्थव्रत निवृत्तीचा । धर्माधर्म विरक्तीचा । वेदश्रुतीचा प्रवक्ता ॥२२॥

उघडूनि बुद्धीचे डोळे । संत दाविती निजरूप - सोहळे । पुरविती भक्तीचे डोहळे । अति कोवळे कारुणिक ॥२३॥

तेणें विषयवासना मावळे । निद्रेंतही ज्ञानचि चावळे । विवेक वैराग्य फळ जावळें । कृपाबळें हातीं ये ॥२४॥

जाहलिया सत्समागम । संतसेवा संतप्रेम । स्वयें भक्तकामकल्पद्रुम  । सर्व श्रम निवारी ॥२५॥

सदा असावें सत्परायण । कराव्या संतकथा श्रवण । वंदावे संतांचे चरण । पापक्षालन होईल ॥२६॥

लॉर्ड रे जैं इलाखाधिपती । क्राफर्डशाही घातली पालथी । तत्कालीन एक प्रसिद्धकीर्ति । लगले भक्तीस बाबांच्या ॥२७॥

हा संसार - तापत्रय खोटा । व्यापारधंद्यांत आला तोटा । मनास कंटाळा वीट मोठा । घेतला लोटा निघाले ॥२८॥

चित्त झालें अति अस्थिर । वाटे प्रवासा जावें दूर । सेवावा एकान्त सुखकर । ऐसा विचार द्दढ केला ॥२९॥

जीव जैं पडे अतिसंकटीं । देव आठवे तदा कष्टीं । मग तो भक्त करी हाकाटी । लागे पाठी देवाच्या ॥३०॥

परी न लागतां दुष्कर्मा ओहटी । देवाचें नांव येईना ओठीं । मग सप्रमता पाहूनि जगजेठी । संतभेटी करवितो ॥३१॥

तैसेंच त्या भक्ताचें जाहलें । पाहूनि संसारा अति कावले । स्नेही तयाचे वदते झाले । हितवचन वहिलें तें ऐका ॥३२॥

कां हो आपण शिरडीस जाना । समर्थ साईनाथांचे दर्शना । करा कीं तयांसी प्रार्थना । दयाघना त्या संता ॥३३॥

क्षणैक संतसंगती लाधते । चंचल मन निश्चल होतें । तात्काळ हरिचरणीं जडतें । मग अवघड तें परताया ॥३४॥

देशोदेशींचे लोक जाती । साईपदरजीं लोळती । महाराजांच्या आज्ञेंत वर्तती । अभीष्ट पावती सेवेनें ॥३५॥

ऐसी तयांची प्रसिद्धि कीर्ति । आबालवृद्ध सर्व जाणती । तयांसी येतां काकुळती । दु:खनिवृत्ति लाधाल ॥३६॥

शिरडी सांप्रत पवित्र स्थान । यात्रा वाहे रात्रंदिन । तुम्हीही पहा अनुभव घेऊन । संतदर्शन हितकारी ॥३७॥

अवर्षणें उद्विग्न अकिंचन । अवचित वर्षे विपुल घन । होतां भुकेनें व्याकुळ प्राण । पंचपव्कान्न वाढिलें ॥३८॥

तैसी स्नेह्यानें कथिली वार्ता । मानवली ती तया भक्ता । अनुभव घ्यावा आलें चित्ता । धरिला रस्ता शिरडीचा ॥३९॥

आले गांवीं घेतलें दर्शन । पायीं घातलें लोटांगण । तात्काल निवाले नयन । समाधान जाहलें ॥४०॥

जंए पूर्णब्रम्हा सनातन । स्वयंज्योति निरंजन । पाहूनि ऐसें साईंचें ध्यान । सुप्रसन्न मन जाहलें ॥४१॥

वाटलें पूर्वार्जित सभाग्यता । तेणोंचि हे पाय आले हाता । चित्तास लाधली शांतता । निश्चिंतता दर्शनें ॥४२॥

उपनाम जयांचें साठे । अंतरीं निश्चयाचे मोठे । गुरुचरित्र - पारायण नेटें । नेमनिष्ठें आरंभिलें ॥४३॥

सप्ताह पूर्ण होतां निशीं । बाब देती द्दष्टांत त्यांसी । निजकरीं घेऊनि त्या पोथीसी । अर्थ साठयांसी समजावीत ॥४४॥

स्वयें स्तित निजसनीं । समोर साठयांस बैसवुनी । गुरुचरित्राची पोथी घेउनी । निरूपणीं तत्पर ॥४५॥

बाब ग्रंथावर्तन करिती । पुराणिकसे कथा निरूपिती । साठे श्रोतेपणें स्वस्थचित्तीं । सादर ऐकती गुरुकथा ॥४६॥

हें काय ऐसें उफराटें । विचारांत पडले साठे । वाटलें तयांस आश्चर्य मोठें । कंठ दाटे प्रेमानें ॥४७॥

अज्ञानतम्उशीसी । ठेवूनियां मानेपाशीं । घोरत पडले जे वासनाकुशीसी । त्यां जागविसि दयाळा ॥४८॥

पहा ऐसियाहि समयासी । थापटोनियां आपणासी । गुरुचरित्र - पीयूषासी । पाजिलेंसी कृपाळा ॥४९॥

असो ऐसा द्दष्टान्त घडतां । साठे जागृत झाले तत्त्वतां । कळविती काकासाहेब दीक्षितां । साद्यंत वार्ता घडली ती ॥५०॥

म्हणती न कळे याचा अर्थ । जाणती एक बाबा समर्थ । काय कीं न कळे त्यांचे मनांत । काका साद्यंत पुसा कीं ॥५१॥

पुनश्च पोठ सुरु करावा । कीं झाला तितुकाचि पुरा समजावा । मनोदय बाबांचा पुसाया । तेणेंच विसांवा ये मना ॥५२॥

मग काका बाबांप्रती । समय पाहूनि स्वप्न निवेदिती । देवा आपण या द्दष्टान्तीं । काय साठयांप्रती जाणविलें ॥५३॥

सप्ताह ऐसाचि सुरू ठेवावा । किंवा येथूनि पुरा करावा । द्दष्टान्तार्थ स्वयें विवरावा । मार्ग दावावा तयांतें ॥५४॥

इतुकीच पायीं माझी विनंती । साठे मोठे भक्त भावार्थीं । कृपा व्हावी तयांवरती । पुरवावी आर्ती तयांची ॥५५॥

मग बाबा आज्ञापिती । “होऊ द्या आणिक एक आवृत्ती । वाचितां ही गुरूची पोथी । भक्त होती निर्मळ ॥५६॥

या पोथीचें पारायण । करितां होईल कल्याण । परमेश्वर होईल प्रसन्न । भवबंधन सुटेल” ॥५७॥

तें जंव बाबांनीं केलें कथन । करीत होतों मी पादसंवाहन । झालों अंतरीं विस्मयापन्न । वृत्ति स्फुरण पावली ॥५८॥

बाबा तरी हें ऐसें कैसें । साठयांस फळ तों अल्पायासें  । माझीं गेलीं वर्षानुवर्षें । सातचि दिवसें फळ त्यांसी ॥५९॥

एकचि पाठ गुरुचरित्राचा । केला साठयांनीं सातां दिसांचा । चाळीस वर्षांचा पाठ जयाचा । विचार तयाचा नाहींच कां ॥६०॥

एकासी फळ तों सात दिवसें । एकाचीं निष्फळ सात वर्षें । वाट पाहें मी चातक प्रकर्षें । दयाघन हा वर्षेल कैं ॥६१॥

येईल कैं ऐसा दिवस । प्रसन्न होईल ह संतावतंस । फेडील माझिया मनींची हौस । देईल उपदेश मज काय ॥६२॥

भक्तवत्सल श्रीगुरु साई । पहा तयांची काय नवलाई । मनीं वृत्ति उठली ते समयीं । तात्काळ त्यांहीं जाणिली ॥६३॥

ऐशाच अविद्येच्याही पोटीं । बर्‍या वाईट कोटयनुकोटी । वासना उठती उठाउठी । तितुक्यांची द्दष्टी तयांना ॥६४॥

‘मन चिंती तें  वैरी न चिंती’ । हें तों सर्वांसी ठावें निश्चितीं । इतर कोणी जरी तें नेणती । महाराज ओळखती तात्काळ ॥६५॥

परी ती माय अतिकृपाळ । पोटांत घाली निंद्य सकळ । अनिंद्या पाहूनि प्राप्तकाळ । तितुक्यास चालन देई ती ॥६६॥

तंव तें मनोगत जाणुनी । बाबा वदती मजलागुनी । ऊठ त्या शाम्याकडे जाउनी । रुपये घेउनी पंधरा ये ॥६७॥

बैसें तयापासीं क्षणभर । गोष्टी बोला परस्पर । दक्षिणा देईल ती घेऊनि सत्वर । येईं माघारा परतोन ॥६८॥

कृपा उपजली साईनाथा । दक्षिणेच्या करूनि निमित्ता । म्हणती माग जा आतांचे आतां । रुपये मजकरितां शामाकडे ॥६९॥

झालियावरी ऐसी आज्ञा । बैसावया पुढें कोणाची प्राज्ञा । बैसतां ती होईल अवज्ञा । घेऊनि अनुज्ञा ऊठलों ॥७०॥

मग मीं तात्काळ गमन केलें । शामरावही बाहेर आले । होतें नुकतेंच स्नान केलें । नेसत ठेले धोतर ॥७१॥

नुकतेंच झालें होतें स्नान । धूतवस्त्र परिधान करून । होते घालीत धोतराची चूण । मुखें गुणगुण नामाची ॥७२॥

म्हणती काय मध्येंच कोठें । मशिदींतूनि आलांत वाटे । चर्येवरी कां चंचलता उमटे । ऐसे एकटे कां आज ॥७३॥

या बैसा मी आतांच न्हालों । हा पहा धोतर चुणीत आलों । जातों देवावर पाणी घालों । समजा परतलों ऐसाचि ॥७४॥

आपण करितां तांबूल भक्षण । तों मी सारितों पूजाविधान । करूं मग वार्ता सावधान । समाधानपूर्वक ॥७५॥

माधवराव घरांत जाती । मग तेथेंच खिडकीवरती । होती नाथभागवताची पोथी । सहज हातीं घेतली ॥७६॥

यद्दच्छेनें ग्रंथ उघडला । अकल्पित जेथें आरंभ केला । प्रात:काळीं जो अपूर्ण टाकिला । वाचावया आला तोच भाग ॥७७॥

अति आश्चर्य मना वाटलें । प्रात:काळीं वाचन जें हेळसिलें । बाबांनीं तें संपूर्ण करविलें । वरी लाविलें नियमन ॥७८॥

नियमन म्हणजे नियमें वाचन । न होतां संपूर्ण निश्चिंत परिशीलन । अपुरें टाकूनि नियमितोपान  । स्थानापासून चळूं नये ॥७९॥

आतां थोडीसी उपकथा । ओघास आली न ये टाकितां । श्रोतां परिसावी सादरतां । या नाथभागवतासंबंधें ॥८०॥

तें हें नाथभागवत । गुरुभक्तिरसे परिप्लुत । साईकृपापात्रभूत । नित्य दीक्षित वाचिती ॥८१॥

जगदुद्धाराचिया कारणें । ब्रम्हायाठायीं जें नारायणें । पेरिलें तें मग नारद - क्षेत्रीं त्यानें । बीज आणिलें कणसासी ॥८२॥

जया क्षेत्राची दशलक्षणी । केली संवगणी बादरायणीं । शुकें परीक्षितीच्या खळ्यांत मळणी । केली निवडणी कणसांची ॥८३॥

स्वामी श्रीधरें मारलें हडप । स्वामी जनार्दनें केलें माप । रसभरित पव्कान्नें उमाप । नाथप्रताप भोजन ॥८४॥

स्कंध एकादश त्यांतील जाण । भक्तिप्रेमसुखाची खाण । तें हें बत्तीसखणी वृंदावन । नित्य वाचन दीक्षितां ॥८५॥

दिवसा तयाचें करिती निरूपण । रात्रौ वाचिती भावार्थरामायण । हाही ग्रंथ गुर्वाज्ञा म्हणून  । जाहला प्रमाण दीक्षितां ॥८६॥

भक्तिसुखामृताचें सार । ज्ञानेश्वरीचा द्वितीयावतार । तो हा नाथांचा मूर्त उपकार । महाराष्ट्रावर उदंड ॥८७॥

करोनियां प्रात:स्नान । नित्यनेम साईपूजन । अन्य देव देवतार्चन । नैवेद्य नीरांजन उरकतां ॥८८॥

मग श्रोतासमवेत सविस्तर । पय:प्रसाद अल्पाहार । सारोनि नित्यक्रमानुसार । पोथी सादर वाचिती ॥८९॥

जया गोडिये सहस्र पाराय्णें । भगवत्परायण तुकारामानें ।  केलीं भंडार्‍यावर एकान्तपणें । ते गोडी कवणें वर्णावी ॥९०॥

हा महाप्रसादिक दिव्य ग्रंथ । दीक्षित शिष्य निष्ठावंत । म्हणोनि जीवांच्या उद्धरार्थ । साईसमर्थ आज्ञापिती ॥९१॥

जाणें नलगे वनाप्रती । भगवंत प्रकटे उद्धवगीतीं । श्रद्धायुक्त जे पारायण करिती । भगवत्प्राप्ति रोकडी ॥९२॥

भारतीं संवाद कृष्णार्जुनांचा । त्याहूनि सरस हा कृष्णोद्धवांचा । तो या भागवतीं उपदेश साचा । प्रेमळ वाचा नाथांची ॥९३॥

असो ऐसा हा प्रासादिक ग्रंथ । ज्ञानदेव भावार्थदीपिका - समवेत । समर्थ कृपाळू साईनाथ । बाचवीत नित्य शिरडींत ॥९४॥

सखाराम हरी जोग । तयांस हा बाबांचा नियोग । साठयांचे वाडियांत हा योग । भक्तां उपयोग हा मोठा ॥९५॥

प्रत्यहीं या ग्रंथाचें श्रवण । बाबा कित्येक भक्तांलागून । श्रवण करविती कळबळून । भक्तकल्याणवांछेनें ॥९६॥

अगाध बाबांची अनुग्रहकुसरी । भक्तां उपदेशिती परोपरी । भक्त जबळीं वा देशांतरी । बाबा अंतरीं सन्निधचि ॥९७॥

आपण जरी मशिदीं बसती । कोणाही कांहीं कार्य नेमिती । तयासी देऊनियां निजशक्ती । करवूनि घेती तें कार्य ॥९८॥

बापूसाहेब जोगांप्रत । वाडयांत पोथी वाचाया सांगत । ते ती वाचीत नित्य नेमस्त । श्रोतेही येत ऐकाया ॥९९॥

जोगही दुपारी भोजनांतीं । नित्य जाऊनि बाबांप्रती । चरण वंदूनि घेऊनि विभूति । आज्ञापन घेती पोथीचें ॥१००॥

कधीं वाचीच ज्ञानेश्वरी । कधीं ते नाथभागवतावरी । पारायण मांडीत आनंदनिर्भरीं । व्याख्यान करीत अर्थाचें ॥१०१॥

ऐसी अनुज्ञा झालियापाठीं । भक्त जे येती बाबांचे भेटी । कितीएकां पोथी ऐकावयासाठीं । उठाउठी पाठवीत ॥१०२॥

कधीं सांगत संक्षिप्त गोष्टी । श्रोती जों सांठवी निजकर्णसंपुटीं । तोंच बाबा म्हणती जा उठीं । त्या पोथीसाठीं वड्यांत ॥१०३॥

श्रोता भावार्थी पोथीस जातां । निघावी पोथींतही ऐसीच कथा । कीं जी पूर्वील कथेची द्दढता । अर्थावबोधकता पूर्ण करी ॥१०४॥

ज्ञानेश्वरांची ज्ञानेश्वरी । अथवा एकनाथांची वैखरी । बाबांच्या कथेचाच अनुवाद करी । श्रोतयां नवलपरी ही मोठी ॥१०५॥

एकाद्या पोथीचा विवक्षित भाग । वाचावा ऐसा नसतांही नियोग । पूर्वनिवेदित गोष्टीचा सुयोग । पोथीत जोग वाचीत ॥१०६॥

भगवद्नीता भागवत । मुख्यत: हेच दोन ग्रंथ । भगवतधर्माचें सारभूत । जोग हे नित्य वाचीत ॥१०७॥

गीता ज्ञानेश्वरी टीका । जया नांव ‘भावार्थदीपिका’ । भागवत एकादशस्कंध निका । परमार्थभूमिका नाथांची ॥१०८॥

असो या नित्यक्रमानुसर । भागवतवाचनाचा प्रचार । मींही तें वाचीं निरंतर । पडलें अंतर ते दिनीं ॥१०९॥

कथा एक अर्धी वाचिली । मंडळी मशिदीं जावया निघाली । वाचतां वाचतां पोथी ठेविली । धांव मारिली मी तेथें ॥११०॥

इच्छा ऐकाव्या बाबांच्या गोष्टी । बाबांच्यापरी आणीक पोटीं । भागवत सोडूनि इतर कष्टीं । नाहींच तुष्टी तयांना ॥१११॥

येच अर्थीं नेटेंपाटें । राहिलें भागवत वाचविलें वाटे । ऐसें हें बाबांचें कौतुक मोठें । प्रेम लोटे आठवितां ॥११२॥

असो भागवती कथा संपली । उपकथाही येथें सरली । माधवरावांची पूजा आटपली । स्वारी आली बाहेर ॥११३॥

अहो बाबांचा निरोप आहे । तोच मी घेऊनि आलों पाहें । ‘शामापासून पंधरा रुपये । दक्षिणा ये घेऊनि’ ॥११४॥

बैसलों होतों सेवा करीत । अकस्मात तुमचें स्मरण होत । “ऊठ शामाकडे जा म्हणत । दक्षिणेसीं परत ये” ॥११५॥

“बैस म्हणाले तयांचे घरीं । विळभर तयांसवें वार्ता करीं । बोलून चालून परस्परीं । मग माघारीं तूं येईं” ॥११६॥

माधवराव जंव हें परिसत । झाले अत्यंत आश्चर्यचकित । रुपयांऐवजीं नमस्कार सांगत । दक्षिणा म्हणत ही आमुची ॥११७॥

बरें असों एक झालें । पंधरा नमस्कार पदरीं बांधले । परी वार्ता करावयास या कीं वहिलें । म्हणूनि म्हटलें तयांस ॥११८॥

काय गोष्टी सांगतां सांगा । फेडा कीं माझ्या श्रवणपांगा । बाबांची निर्मळ यशगंगा । दुरितभंगा करू कां ॥११९॥

मग माधवराव म्हणती बैसा । या देवाचा खेळचि ऐसा । तुम्हीही सर्व जाणतसां । क्षणैक विसांवा घ्या बसा ॥१२०॥

हें घ्या पान हा घ्या काथ । चुना सुपारी आहे डब्यांत । हा मी आलों एका क्षणांत । टोपी डोक्यांत घालूनि ॥१२१॥

अगाध साईबाबांच्या लीला । किती म्हणूनि मी सांगूं तुम्हांला । आपण काय थोडया देखिल्या । शिरडीस आल्यापसोनि ॥१२२॥

मी तों केवळ खेडवळ । आपण शहरवासी सकळ । काय वानाव्या आपणाजवळ । लीला अकळ तयांच्या ॥१२३॥

येतों म्हनूनि घरांत गेले । देवास फूल पान वाहिलें । तात्काळ टोपी घालूनि आले । बोलत बैसले मजसवें ॥१२४॥

कायद देवाची अतर्क्य लीला । कोण जाणेल याची कळा । अंत नाहीं याच्या खेळा । खेळूनि खेळानिराळा ॥१२५॥

काय तुम्ही विद्येचे भोक्ते । एकाहूनि एक ज्ञाते । आम्हां गांवढळां काय कळतें । चरित्र अकळ तें बाबांचें ॥१२६॥

ते काय गोष्टीवार्ता न सांगती । आम्हांपाशीं किमर्थ पाठविती । त्यांची करणी तेच जाणती । मानवी वृत्ती नाहीं ती ॥१२७॥

आलेंच आतां ओघावरी । गोष्टही मज आठवली बरी । करूं वार्ता कांहींतरी । वेळ साजरी करूं कीं ॥१२८॥

प्रत्यक्ष आमुचे द्दष्टीसमोर । कथितों येथें घडलेला प्रकार । जया मनीं जैसा निर्धार । तैसा ते पार पाडिती ॥१२९॥

कधीं कधीं बाबाही किती । मनुष्याचा अंत पाहती । भक्ति प्रेम कसास लाविती । तेव्हांच देती उपदेश ॥१३०॥

“उपदेश” हा शब्द कानीं पडतां । स्मरली साठयांची गुरुचरित्रकथा । सकृद्दर्शनीं जणूं विद्युल्लता । चमकली चित्ती माझिया ॥१३१॥

नसेल का ही शामाची योजना । मशिदींतील मम चंचल मना । स्थैर्य आणावयालागीं कल्पना । अघटित घटना बाबांची ॥१३२॥

असो ही जी उठली वृत्ति । तैसीच दाबूनि ठेविली चित्तीं । कथाश्रवणीं दुणावली आर्ती । तियेची पूर्ती संपाटूं ॥१३३॥

मग बाबांच्या गोष्टी वार्ता । थोडया थोडया सुरू होतां । आनंद वाटूं लागला चित्ता । भक्तवत्सलता पाहूनि ॥१३४॥

पुढें आणीक कथा सांगती । म्हणती एक देशामुखीण होती । तियेच्या पहा आलें चित्तीं । संतसंगती करावी ॥१३५॥

ऐकूनि साईबाबांची कीर्ति । संगमनेरचे लोकांसंगतीं । आली बाई शिरडीप्रती । दर्शनप्रीतीं बाबांच्या ॥१३६॥

खाशाबा देशमुखाची ही आई । नाम इयेचें राधाबाई । निष्ठा धरूइ साईंचे पायीं । दर्शन घेई साईंचें ॥१३७॥

दर्शन घडलें यथासाङ्ग । गेला मार्गींचा शीणभाग । जडला श्रीचरणीं अनुराग । कार्यभग आठवला ॥१३८॥

होती तियेच्या मनीं आर्त । गुरु करावे साईसमर्थ । करितील उपदेश यथार्थ । जेणें परमार्थ साधेल ॥१३९॥

बाई वयानें म्हातारी । निष्ठा अत्यंत बाबांवरी । मिळावा उपदेश कांहींतरी । निर्धार अंतरीं हा केला ॥१४०॥

बाबा जोंवरी मजला स्वतंत्र । देती न एकादा कानमंत्र । करिती न मज कृपापात्र । तोंवरी अन्यत्र जाणें ना ॥१४१॥

व्हावा साईमुखींचाच मंत्र । घेतां इतरत्र तो अपवित्र । श्रीसाई संताग्रणी पवित्र । अनुग्रहपात्र मज करो ॥१४२॥

करूनि ऐसा अंत:करणें । द्दढनिश्चय त्या बाईनें । वर्ज्य करूनि खाणें पिणें । घेऊनि धरणें बैसली ॥१४३॥

आधींच वयानें म्हातारी । पोटांत अन्न नाहीं तिळभरी । पाणीही पिईना घोटभरी । श्रद्धा भारी उपदेशीं ॥१४४॥

तीन दिवस अहर्निशीं । म्हातारी राहिली उपवाशी । बाबा उपदेस देतील जे दिशीं । प्रायोपवेशी तोंवरी ॥१४५॥

मंत्रोपदेश घेतल्याविणें । किमर्थ शिरडीचें जाणें जेणें । उतरल्या स्थळीं घेतलें । निर्वाण तिणें मांडिलें ॥१४६॥

अन्न पान केलें वर्जन । ऐसें तप तें तीन दिन । करितां कष्टली देशमुखीण । उदासीन बहु झाली ॥१४७॥

माधवरावांस विचार पडला । प्रकार हा तंव नाहीं भला । काय करावें या भवितव्याला । म्हातारी मरणाला भिईना ॥१४८॥

मग ते जाऊनि मशिदीसी । बैसते झाले बाबांपाशीं । नित्याचिया कुशलवृत्तासी । आदरेंशीं ते पुसत ॥१४९॥

“शामा आज काय विचार । ठीक आहेना समाचार । तो नारायण तेली चळला फार । गांजी अनिवार मजलागीं” ॥१५०॥

पाहोनि म्हातारीचा विचार । शामा आधींच कष्टी फार । कैसें करावें तरी साचार । पुसे निर्धार बाबांसी ॥१५१॥

हें काय गौडबंगाल देवा  । खेळ आपुला इतरां न ठावा । त्वां माणसें एकेक आणावीं गांवा । आम्हां पुसावा विचार ॥१५२॥

ती देशमुखीण वयतीत । अन्नपाण्याविरहित । राहिली तीन दिवस उपोषित । तुजवरी हेत धरुनि ॥१५३॥

म्हातारी ती परम हट्टी । तुझिया पायीं निष्ठा कट्टी । तूं तों तीस न पाहसी द्दष्टीं । करितोस कष्टी कां तीस ॥१५४॥

आधींच तें शुष्क काष्ट । दुराग्रही महा खाष्ट । अन्नवीण वाटतें स्पष्ट । प्राणचि नष्ट होतील ॥१५५॥

म्हणतील म्हातारी गेली दर्शना । उपदेशाची धरूनि बासना । साईबाबांसी नाहीं करूणा । केलें मरणाधीन तिला ॥१५६॥

बाबा घडों न द्या ऐसा प्रवाद । सांगोनि तिचा तिला हितवाद । कराना कां तिजवरी प्रसाद । हा अप्रमाद निरसा कीं ॥१५७॥

अंगांत नाहीं उरलें त्राण । कासावीस होतील प्राण । म्हातारी ती पावेल मरण । तुम्हांसी अपशरण येईल ॥१५८॥

म्हातारीचें दुर्धर व्रत । आम्हांसी पडली चिंता बहुत । दुर्दैवें म्हातारी जालिया मृत । गोष्ट अनुचित घडेल ॥१५९॥

म्हातारीनें मांडिला त्रागा । न करितां तिजवरी कृपानुरागा । दिसे न धडगत तिची मला गा । स्वमुखें सांगा तीस कांहीं ॥१६०॥

झाली सीमा अध्यायाची । पुढील श्रवणेच्छा श्रोतयांची । पुढील अध्यायीं पुरेल साची । प्रेमरसाची ती जोड ॥१६१॥

पुढें बाबांनीं प्रेमळपणें । उपदेश जो केला त्या म्हातारीकारणें । तयाचिया सादर श्रवणें । उठेल धरणें अविद्येचें ॥१६२॥

हेमाड साईपायीं शरण । श्रोतयां घाली लोटांगण । अल्पायासें भवतरण । कराया श्रवण तत्पर व्हा ॥१६३॥

स्वस्ति श्रीसंतसज्जनप्रेरिते । भक्तहेमाडपंतविरचिते । श्रीसाईसमर्थसच्चरिते । मदनुग्रहो नाम अष्टादशोऽध्याय: संपूर्ण: ॥

 ॥ श्रीसद्गुरुसाईनाथार्पणमस्तु ॥ शुभं भवतु ॥