कोणतीही व्यक्ती साईबाबांकडे आपल्या समस्या घेऊन येत असे, ते त्यांना सर्व काही ठीक होईल असे सांगायचे. ते सिद्ध पुरुष होते, म्हणून त्यांनी वाक्सिद्धी साधली होती. त्याने जे सांगितले ते खरे ठरले. हळू हळू लोकांचा असा विश्वास वाटू लागला की डोक्यावर हात आला किंवा ते चांगले बोलले तर ते तसेच घडेल. मोठ्या संख्येने लोक त्यांना घेरायचे. लोकांचे भले करणे हेच साईबाबांचे कार्य होते. चांगल्याच्या बदल्यात त्यांनी कधीही लोकांकडे काहीही मागितले नाही.
त्यावेळी कुलकर्णी नावाचे ज्योतिषी होते. कुलकर्णीजीही लोकांना आनंदी कसे राहायचे हे सांगायचे, पण या सेवेच्या बदल्यात त्यांना पैसे मिळाले, अशी त्यांची इच्छा असायची. यामुळे ते साईबाबांशी असहमत होते आणि मत्सरही करत होते. हळूहळू साईबाबांचे वागणे पाहून तेही त्यांचे भक्त झाले.
एके दिवशी कुलकर्णीजींनी साईबाबांच्या सन्मानार्थ मेजवानी दिली आणि बाबांना आमंत्रित केले. साईबाबा म्हणाले, 'तुम्ही दिवसभर लोकांना जेवू द्या, मीही येतो.' कुलकर्णी दिवसभर जेवण पुरवत राहिले, चांगले लोक येत राहिले. तिथे एक भिकारीही आला. कुलकर्णीजी भिकाऱ्याला म्हणाले, 'या सर्वांपासून दूर जा, मी अन्नक्षेत्र उघडले आहे, पण भिकाऱ्यांसाठी दुसरी जागा आहे.'
भिकारी म्हणाला, 'इकडे दे, मी इथेच बसतो.' कुलकर्णीजींनी त्या भिकाऱ्याला बाहेर ढकलून दिले आणि म्हणाले, 'आता तुम्हाला इथे अन्न मिळणार नाही.' मेजवानी रात्री झाली आणि कुलकर्णी वाट पाहत राहिले, पण साईबाबा आले नाहीत. ते रात्री साईबाबांकडे पोहोचले आणि विचारले, 'तुम्ही मेजवानीला आला नाही?'
साईबाबा म्हणाले, 'मी आलो होतो आणि तिथून उपाशीपोटी परत आलो.' हे ऐकून कुलकर्णीजींना आठवले आणि ते म्हणाले, 'तर ते आपण होता?' बाबा म्हणाले, 'हो, मी तोच भिकारी होतो. बघा भाऊ, अन्नदान करताना भेदभाव करू नका. सगळ्यांची भूक सारखीच असते. मी फक्त तुम्ही अन्नदान करत आहात की सेवेसाठी हे पाहण्यासाठी आलो आहे.'
धडे
साईबाबांनी येथे संदेश दिला आहे की, आपल्याकडे काही क्षमता, संपत्ती असेल तर ती अहंकाराने वापरू नये. लोकांची निस्वार्थीपणे सेवा केली पाहिजे.
