श्री गजानन विजय ग्रंथ – अध्याय १३

॥ श्रीगणेशाय नमः ॥

हे संतवरदा श्रीधरा । हे दयेच्या सागरा ।

हे गोपगोपीप्रियकरा । तमालनीळा पाव हरी ॥१॥

तुझें ईशत्व पाहण्याकरितां । जेव्हां झाला विधाता ।

गाई-वासरें चोरितां । यमुनातटीं गोकुळांत ॥२॥

तेव्हां तूं निजलीलेंकरुन । गाई वासरें होऊन ।

ब्रह्मदेवाकारण । आपलें ईशत्व दाविलें ॥३॥

दुष्ट ऐशा कालियाला । यमुनेमाजीं तुडवून भला ।

रमणकद्वीपा धाडिला । गोप निर्भय करण्यास ॥४॥

तेवीं माझ्या दुर्दैवा । तुडवूनी या वासुदेवा ।

दासगणू हा करावा । निर्भय सर्व बाजूंनीं ॥५॥

मी अजाणभक्त तुझा हरी । परी देवा कृपा करी ।

मी आहे अनाधिकारी । योग्य न तुझ्या कृपेस ॥६॥

ऐसें जरी आहे सत्य । परी नको पाहूंस अंत ।

माझी चिंता वार त्वरित । आपुल्या कृपाकटाक्षें ॥७॥

आतां श्रोते सावधान । बंकट, हरी, लक्ष्मण ।

विठू जगदेवादि मिळून । गेले वर्गणी जमवावया ॥८॥

भाविकांनीं वर्गणी दिली । कुत्सितांनीं कुटाळी केली ।

वर्गणीची कांहो पडली । जरुर तुमच्या साधूस्तव ॥९॥

गजानन म्हणतां महासंत । जें न घडे तें घडवीत ।

मग त्यांच्या मठाप्रत । वर्गणी ही कशाला ? ॥१०॥

कुबेर त्यांचा भंडारी । मग कशास फिरतां दारोदारीं ? ।

चिठ्ठी कुबेराच्यावरी । करा म्हणजे काम झालें ॥११॥

ऐसें ऐकतां भाषण । जगदेव बोलला हांसोन ।

या भिक्षेचें कारण । आहे तुमच्या बर्‍यासाठीं ॥१२॥

श्रीगजाननासाठीं । नको बांधणें मठ-मठीं ।

ह्या अवघ्या आटाआटी । तुमचें कल्याण व्हावयास ॥१३॥

स्वामी गजाननाचा । त्रैलोक्य हाचि मठ साचा ।

अवघीं वनें हा बगीचा । पलंग ज्यांचा मेदिनी ॥१४॥

अष्टसिद्धि दासीपरी । राबताती ज्याच्या घरीं ।

तो न तुमची पर्वा करी । त्याचें वैभव निराळें ॥१५॥

सविता सूर्यनारायण । त्यासी दीप कोठून ।

प्रकाश देऊं शकेल जाण । प्रतिकार करण्या तमाचा ॥१६॥

तो मुळींच प्रकाशमयी । त्याला दीपाचें काज नाहीं ।

हलकारा तो कोठून होई । सार्वभौमा भूषविता ? ॥१७॥

इच्छा ऐहिक वैभवाची । असते मानवांप्रति साची ।

ती आहे व्हावयाची । पूर्ण या पुण्यकृत्यानें ॥१८॥

रोग बरा करण्या भली । औषधाची योजना केली ।

प्राणासाठीं नसे झाली । ती हें ध्यानीं धरा हो ॥१९॥

रोग भय शरीरास । नाहीं मुळींच प्राणास ।

जन्ममरण हेंही त्यास । नाहीं मुळीं राहिले ॥२०॥

तैसी तुमची सुसंपन्नता । रक्षण व्हाया सर्वथा ।

पुण्यरुप औषधी आतां । मिळणें भाग आहे कीं ॥२१॥

संपन्नता हें शरीर । रोग त्याचें अनाचार ।

त्याचा नाश होणार । या पुण्यरुप औषधीनें ॥२२॥

म्हणून पुण्यसंचय करा । कुतर्क ना चित्तीं धरा ।

पुण्य मेदिनीमाजीं पेरा । करा आपुल्या संपत्तीचा ॥२३॥

वीज पेरितां खडकावर । तें वायां जातें साचार ।

त्यास कधीं ना येणार । मोड हें ध्यानीं धरावें ॥२४॥

अनाचार दुर्वासना । हे खडक असती जाणा ।

तेथें टाकिल्यावरी दाणा । तो किडे पांखरें भक्षिती ॥२५॥

संतसेवेसमान । कोणतें नाहीं पुण्य आन ।

स्वामी सांप्रत गजानन । मुगुटमणी संतांचे ॥२६॥

संतकार्यास कांहीं देतां । अगणित होतें सर्वथा ।

एक दाणा टाकितां । मेदिनीमाजीं कणीस होतें ॥२७॥

त्या कणसास दाणे येती । एकाचेच बहुत होती ।

तीच पुण्याची आहे स्थिति । हें बुध हो विसरुं नका ॥२८॥

ऐसें बोलतां साचार । कुटाळ झालो निरुत्तर ।

खरें तत्त्व असल्यावर । कुंठित गती तर्काची ॥२९॥

नेता असल्या वजनदार । वर्गणी ती जमे फार ।

क्षुल्लकाच्यानें न होणार । कार्य कधीं वर्गणीचें ॥३०॥

असो मिळाल्या जागेवरी । कोट बांधिला सत्वरीं ।

झटूं लागले गांवकरी । मग वाण कशाची ? ॥३१॥

बांधकाम कोटाचें । चालतां शेगांवीं साचें ।

दगड चुना रेतीचें । सामान गाडया वाहती ॥३२॥

त्या वेळीं समर्थस्वारी । होती जुन्या मठावरी ।

त्यांनीं विचार अंतरीं । ऐशा रीतीं केला हो ॥३३॥

आपण येथें बसल्याविणें । काम न चाले झपाटयानें ।

म्हणून कौतुक समर्थानें । केलें कसें तें परियेसा ॥३४॥

एका रेतीच्या गाडीवरी । समर्थांची बसली स्वारी ।

तो गाडीवान झाला दूरी । महार होता म्हणून ॥३५॥

तयीं महाराज वदले तयास । कां रे खालीं उतरलास ? ।

आम्हां परमहंसास । विटाळाची बाधा नसे ॥३६॥

महार बोले त्यावरी । महाराज तुमच्या शेजारीं ।

मी न बसे गाडीवरी । तें आम्हां उचित नसे ॥३७॥

मारुती रामरुप झाला । परी रामासन्निध नाहीं बसला ।

तो उभाच पहा राहिला । कर जोडूनी रामापुढें ॥३८॥

बरें बापा तुझी मर्जी । त्यास हरकत नाहीं माझी ।

बैलांनों, नीट चला आजी । गाडीवाल्यामागून ॥३९॥

बैल तैसे वागले । नाहीं कशास बुजाले ।

गाडीवाल्यावांचून आले । नीट सांकेतिक स्थलास ॥४०॥

समर्थ खालीं उतरले । मध्यभागीं येऊन बसले ।

तेथेंच हल्लीं काम झालें । त्यांच्या भव्य समाधीचें ॥४१॥

ही जागा शेगांवांत । आहे दोन नंबरांत ।

त्रेचाळीस पंचेचाळीस । सातशें सर्व्हे नंबराच्या ॥४२॥

महाराज बसले ज्या ठिकाणीं । तीच यावी मेदिनी ।

मध्यभागा म्हणूनी । हें करणें भाग पडलें ॥४३॥

त्या दोन नंबरांतून । जागा थोडथोडी घेऊन ।

साधिला तो मध्य जाण । ऐसे चतुर कारभारी ॥४४॥

एक एकराचा हुकूम झाला । परी बांधकामाच्या वेळेला ।

समाधिमध्य साधण्याला । जागा थोडी पडली कमी ॥४५॥

त्यासाठीं म्हणून । अकरा गुंठे जास्त जाण ।

जमीन ती घेऊन । बांधकाम चालविलें ॥४६॥

पुढार्‍यांच्या होतें मनीं । वचन दिलें अधिकार्‍यांनीं ।

आणिक एक एकर तुम्हांलागुनी । काम पाहून जागा देऊं ॥४७॥

यास्तव केलें धाडस । अकरा गुंठे घेण्यास ।

परी तें गेलें विकोपास । एका दुष्टाच्या बातमीमुळें ॥४८॥

यामुळें पुढारी । थोडे घाबरले अंतरीं ।

त्यांत जो पाटील होता हरी । तो बोलला समर्था ॥४९॥

अकरा गुंठे जागेचा । तपास करावया साचा ।

एक जोशी नांवाचा । आला असे अधिकारी ॥५०॥

हांसत हांसत पाटलाला । समर्थानें शब्द दिला ।

जागेबद्दल जो कां झाला । दंड तुम्हां तो माफ होईल ॥५१॥

त्या अधिकारी जोशाप्रती । समर्थानें दिली स्फूर्ती ।

चाललेल्या प्रकरणावरती । शेरा त्यांनीं मारिला ॥५२॥

कीं हा दंड झालेला । विनाकारण आहे भला ।

दंड गजानन संस्थेला । परत द्यावा म्हणून ॥५३॥

मी करुन आलों चौकशी । जाऊन त्या शेगांवासी ।

या घडलेल्या प्रकारासी । दंड होणें उचित नाहीं ॥५४॥

म्हणून तो माफ केला । ऐसा हुकूम जेव्हां आला ।

तैं हरी पाटलाला । आनंद झाला विशेष ॥५५॥

तो म्हणे समर्थांचें । वाक्य ना खोटें व्हावयाचें ।

मजवरी किटाळ महाराचें । येऊन गेलें नुकतें एक ॥५६॥

त्या वेळीं महाराजांनीं । भिऊं नकोस म्हणोनी ।

तुझ्या एकाही केसालागुनी । धक्का न त्याचा बसेल ॥५७॥

तेंच खरें अखेर । घडून आलें साचार ।

तैसाच हाही प्रकार । आज दिनीं झालासे ॥५८॥

समर्थवाक्य खोटें झालें । ऐसें कोणी न कधीं ऐकिलें ।

असो शेगांवाचे लागले । लोक भजनीं स्वामींच्या ॥५९॥

आतां नव्या जागेंत आल्यावर । जे कांहीं घडले प्रकार ।

म्हणजे समर्थांचे चमत्कार । ते आतां वर्णितों ॥६०॥

मेहेरकरच्या सान्निध्याला । सवडद नामें ग्राम भला ।

त्या गांवींचा एक आला । गंगाभारती गोसावी ॥६१॥

यास होता महारोग । कुजून गेलें अवघें अंग ।

उरली न पडल्यावांचून भेग । जागा दोन्ही पायांला ॥६२॥

करपद बोटें झडून गेलीं । तनूप्रती चढली लाली ।

कानाच्या सुजल्या पाळी । कंडू सुटला तनूतें ॥६३॥

म्हणून गंगाभारती । त्या महारोगा त्रासला अती ।

समर्थांची ऐकोन कीर्ति । शेगांवासी पातला ॥६४॥

श्रोते त्या गोसाव्याप्रत । लोक आडवूं लागले बहुत ।

तुला रक्तपिति आहे सत्य । तूं न जावें दर्शना ॥६५॥

महाराज दिसतील ऐशा ठायीं । उभा राहून दर्शन घेई ।

कधींही ना जवळ जाई । त्यांचे चरण धरावया ॥६६॥

हा स्पर्शजन्य रोग फार । म्हणून वैद्य डाँक्‍टर ।

सांगती याचा विचार । तूं आपल्या मनीं करी ॥६७॥

परी एके दिनीं गंगाभारती । चुकवून अवघ्या लोकांप्रती ।

येता झाला सत्वर गतीं । प्रत्यक्ष दर्शन घ्यावया ॥६८॥

डोई ठेवितां पायावर समर्थांनीं चापट थोर । मारिली त्याच्या डोक्यावर ।

अति जोरानें विबुध हो ॥६९॥

म्हणून तो उभा ठेला । समर्थास न्याहाळूं लागला ।

स्वामींनीं त्याचे थोबाडाला । दोन्ही करें ताडिलें ॥७०॥

फडाफड मारिल्या मुखांत । आणिक वरती एक लाथ ।

खाकरोनी बेडक्याप्रत । थुंकले त्याच्या तनूवरी ॥७१॥

तोच त्यांनीं मानिला । समर्थांचा प्रसाद भला ।

बेडका होता जो कां पडला । तयाचीया अंगावर ॥७२॥

तो त्यानें घेऊन करीं । चोळून अवघ्या शरीरीं ।

लाविता झाला मलमापरी । आपुल्या सर्व अंगास ॥७३॥

तो प्रकार पाहतां । एक कुटाळ तेथें होता ।

तो गोसाव्यासी बोलतां । झाला पहा येणें रीति ॥७४॥

आधींच शरीर नासलें । तुझें आहे बापा भलें ।

त्यावरी यांनीं टाकिलें । या अमंगळ बेडक्यातें ॥७५॥

तो तूं प्रसाद मानिला । अवघ्या अंगातें चोळिला ।

जा लावून साबणाला । धुऊन टाकी सत्वर ॥७६॥

हे ऐसे वेडेपीर । विचरुं लागतां भूमीवर ।

त्यांशीं अंधश्रद्धेचे नर । साधु ऐसें मानिती ! ॥७७॥

त्याचा परिणाम ऐसा होतो । अविधि कृत्यांस ऊत येतो ।

तो येतां सहज जातो । समाज तो रसातळां ॥७८॥

यासी तुझेंच उदाहरण । तूं औषध घेण्याचें सोडून ।

आलास कीं रे धांवून । या वेडयापिशापाशीं ॥७९॥

गोसावी तें ऐकतां । हंसूं लागला सर्वथा ।

म्हणे तुम्ही येथेंच चुकतां । याचा करा विचार ॥८०॥

अमंगळ साधूपाशीं । कांहीं न राहतें निश्चयेंसी ।

कस्तुरीच्या पोटाशीं । दुर्गंधी ना वसे कदा ॥८१॥

तुम्हां दिसला बेडका । तो हा प्रत्यक्ष मलम देखा ।

कस्तुरीच्या सारखा । सुवास येतो यालागीं ॥८२॥

तुम्हां संशय असल्यास । पहा माझ्या अंगास ।

हात लावूनिया खास । म्हणजे कळून येईल कीं ॥८३॥

त्यांत थुंक्याचें नांव नाहीं । अवघी औषधी आहे पाही ।

मी इतुका वेडा नाहीं । बेडक्यास मलम मानणारा ॥८४॥

तुझा त्याशीं संबंध नव्हता । म्हणून बेडका दिसला तत्त्वतां ।

समर्थांची योग्यता । त्वां न मुळीं जाणिली ॥८५॥

त्याचें पहाण्या प्रत्यंतर । चाल जाऊं एकवार ।

स्नान केलेल्या जागेवर । वेळ आतां करुं नको ॥८६॥

समर्थ स्नान प्रतिदिवशीं । करतील ज्या जागेसी ।

तेथल्या ओल्या मातीसी । मी लावितों निजांगा ॥८७॥

ऐसा संवाद तेथें झाला । दोघे गेले स्नानस्थला ।

तो कुटाळासी आला । अनुभव गोसाव्यापरीच ॥८८॥

मृत्तिका स्नानस्थलाची । दोघांनींही घेतली साची ।

तों गोसाव्याच्या हातींची । बसली औषधी होऊन ! ॥८९॥

कुटाळाच्या हातांत । ओलीच माती आली खचित ! ।

दुर्गंधीही किंचित्‌ । येत होती तियेला ॥९०॥

तो प्रकार पाहतांक्षणीं । कुटाळ घोटाळला मनीं ।

कुत्सित कल्पना सोडूनी । शरण गेला समर्था ॥९१॥

असो कोणी गोसाव्यातें । जवळ बसूं देत नव्हतें ।

हा दूर बसून भजनातें । करी स्वामीपुढें नित्य ॥९२॥

आवाज गंगाभारतीचा । पहाडी गोड मधुर साचा ।

अभ्यास होता गायनाचा । त्या गंगाभारतीला ॥९३॥

ऐसे पंधरा दिवस गेले । रोगाचें स्वरुप पालटलें ।

लालीनें तें सोडिलें । जयाचिया अंगाला ॥९४॥

चाफे झाले पूर्ववत्‌ । भेगा पदींच्या निमाल्या समस्त ।

दुर्गंधीचा मोडला त्वरित । ठाव त्याचा श्रोते हो ॥९५॥

गोसाव्याचें ऐकून भजन । होई संतुष्ट समर्थमन ।

प्रत्येक जिवाकारण । गायन हें आवडतें ॥९६॥

बायको गंगाभारतीची । अनुसूया नांवाची ।

ती शेगांवीं आली साची । न्याया निज पतीला ॥९७॥

संतोषभारती कुमार । होता तिच्याबरोबर ।

येऊन पतीस जोडिले कर । चला आतां गांवातें ॥९८॥

तुमची व्याधी बरी झाली । ती मीं दृष्टीं पाहिली ।

समर्थ साक्षात्‌ चंद्रमौळी । आहेत हेंच खरें असें ॥९९॥

मुलगा तेंच बोलला । म्हणे बापा गांवीं चला ।

पुसून गजानन महाराजाला । येथें राहणें पुरें झालें ॥१००॥

गंगाभारती म्हणे त्यावर । मला नका जोडूं कर ।

आजपासून साचार । मी तुमचा खचित नाहीं ॥१॥

ही अनाथाची माउली । स्वामी गजानन येथे बसली ।

त्यानें माझी उतरली । धुंदी चापट मारुन ॥२॥

राख लाविली अंगाप्रत । आणि चित्त तुझें संसारांत ।

केलीस विटंबना बहुत । या भगव्या वस्त्राची ॥३॥

ऐसें संकेतें बोलले । थापटया मारुन जागें केलें ।

आतां डोळे उघडिले । संसाराचा संबंध नको ॥४॥

हे संतोषभारती कुमारा । तूं तुझ्या आईस नेईं घरा ।

येथें नकोस राहूं जरा । सवडद जवळ करावें ॥५॥

हिचें जीवमान जोंवरी । तोंवरी हिची सेवा करी ।

ही तुझी माय खरी । हिला अंतर देऊं नको ॥६॥

मातोश्रीची करितां सेवा । तो प्रिय होतो वासुदेवा ।

पुंडलिकाचा ठेवावा । इतिहास तो डोळ्यांपुढें ॥७॥

मी येतां सवडदांत । पुन्हां रोग होईल पूर्ववत्‌ ।

म्हणून त्या आग्रहांत । तुम्हीं न पडावें दोघांनीं ॥८॥

आजवरी तुमचा होतों । आतां देवाकडे जातों ।

नरजन्माचा करुन घेतों । कांहीं तरी उपयोग ॥९॥

हा वायां गेल्या खरा । नराचा जन्म साजिरा ।

चुकेल चौर्‍यांशींचा फेरा । ऐसें साच सांगितलें ॥११०॥

समर्थकृपेनें निश्चिती । झाली मलाही उपरती ।

या परमार्थखिरींत माती । टाकूं नका रे मोहाची ॥११॥

ऐसें सांगून कुटुंबाला । मुलांसह सवडदाला ।

दिले धाडून राहिला । आपण तसाच शेगांवीं ॥१२॥

पदपदांतरें समर्थांचीं । आवडीनें म्हणावीं साची ।

त्यास कला गायनाची। येत होती विबुध हो ॥१३॥

प्रत्यहीं तो अस्तमाना । एकतारा घेऊन जाणा ।

समर्थांच्या सन्निधाना । बैसून भजन करीतसे ॥१४॥

ऐकून त्याचें भजन । इतरांचेंही हर्षें मन ।

वस्तु अशीच आहे गान । रंजविणारी सर्वांतें ॥१५॥

हा गंगाभारती बरा झाला । रोगाचा पत्ता मोडला ।

मलकापुरास पुढें गेला । गजाननाच्या आज्ञेनें ॥१६॥

असो एकदां पौषमासीं । झ्यामसिंग आला शेगांवासी ।

बोलतां झाला समर्थांसी । माझ्या गांवास चला हो ॥१७॥

मम भाच्याच्या गृहाला । अडगांवीं नेण्याला ।

मी आलों होतों आपणांला । तयीं आपुला करार ॥१८॥

ऐसा होता समर्था । मी नाहीं येत आतां ।

नको करुं आग्रह वृथा । पुढें मागें येईन ॥१९॥

त्याला दिवस झाले बहुत । आतां चला मुंडगांवांत ।

मी आहें आपुला भक्त । माझी इच्छा पूर्ण करा ॥१२०॥

मुडंगांवात माझे घरीं । कांहीं दिवस राहा तरी ।

मी अवघी करुन तयारी । न्याया आलों आपणा ॥२१॥

झ्यामसिंगाबरोबर । मुंडगांवीं आले साधुवर ।

दर्शना लोटले नारीनर । तो न आनंद वर्णवे ॥२२॥

झ्यामसिंगानें भंडारा । घातिला असे थोर खरा ।

मुंडगांव झालें गोदातीरा । दुसरें कीं हो पैठण ॥२३॥

पैठणामाजी एकनाथ । मुंडगांवीं गजानन संत ।

भजनी दिंडया अमित । आल्या भजन करावया ॥२४॥

आचारी लागले स्वैपांका । अर्धा स्वैंपाक झाला निका ।

तैं महाराज बोलले देखा । ऐसें झ्यामसिंगासी ॥२५॥

झ्यामसिंगा, आज चतुर्दशी । मुळींच आहे रिक्त तिथी ।

भोजनाच्या पंक्ती । पौर्णिमेला होऊं दे ॥२६॥

झ्यामसिंग बोलला यावर । स्वयंपाक झाला तयार ।

लोक जमले आहेत फार । आपला प्रसाद घ्यावया ॥२७॥

स्वामींनीं केलें बोलणें । तुझें व्यवहार दृष्टीनें ।

योग्यपरी हें न माने । त्या जगदीश्वराला ॥२८॥

झ्यामसिंगा, हें अन्न । न येईल उपयोगाकारण ।

तुम्हां प्रापंचिकालागून । आपलेंच व्हावें वाटतें ॥२९॥

पंक्ती बसल्या भोजना । तों एका एकी आकाश जाणा ।

भरुन आलें गर्जना । होऊं लागली मेघाची ॥१३०॥

चमके वीज माथ्यावरी । झंझावात सुटला भारी ।

कडकडा ती कांतारीं । लागलीं झाडें मोडावया ॥३१॥

घटकेंत पाणी पाणी झालें । अन्न अवघें वाया गेलें ।

मग झ्यामसिंगानें विनविलें । महाराजास येणें रीतीं ॥३२॥

आतां महाराज उद्यां तरी । मुळीं न व्हावें आजच्या परी ।

हिरमुष्टी होऊन बसली खरी । अवघी मंडळी गुरुराया ॥३३॥

निवाराया पर्जन्याला । हा नव्हे पावसाळा ।

आगांतुक बेटा आला । आमचा नाश करावया ॥३४॥

आतां पाऊस पडेल । तरी शेतीचें होईल ।

वाटोळें तें पाहा सकळ । मग म्हणतील लोक ऐसें ॥३५॥

झ्यामसिंगे केलें पुण्य । हा भंडारा घालून ।

तें भोंवलें आम्हांलागून । वा खूप तर्‍हा पुण्याची ॥३६॥

तैं महाराज म्हणाले झ्यामसिंगा ! । ऐसा सचिंत होसी कां गा ।

तुला न उद्यां देईल दगा । हा पर्जन्य कधींही ॥३७॥

आतांच मी वारितों त्यासी । ऐसें बोलोन आकाशासी ।

पाहूं लागला पुण्यराशी । तों आभाळ फांकलें ॥३८॥

मेघ क्षणांत निघून गेले । सर्व ठायीं ऊन पडलें ।

हें एका क्षणांत झालें । अगाध सत्ता संताची ॥३९॥

दुसरें दिवशीं पौर्णिमेला । थोर भंडारा पुन्हां झाला ।

तो नियम चालला । अजून या मुंडगांवीं ॥१४०॥

झ्यामसिंगानें आपुली । इस्टेट सर्व अर्पण केली ।

महाराजांचे चरणीं भली । त्या मुंडगांव ग्रामांत ॥४१॥

लोक त्या मुंडगांवांत । समर्थाचे झाले भक्त ।

पुंडलीक भोकरे म्हणूनी त्यांत । एक जवान पोर्‍या असे ॥४२॥

हा उकिरडया नामक कुणब्याचा । पुत्र एकुलता एक साचा ।

भक्त झाला महाराजांचा । ऐन तारुण्यामाझारीं ॥४३॥

हें उकीर्डा नाम वर्‍हाडांत । पोर नसल्या वांचत ।

लोक नवसें ठेवितात । ऐसा प्रघात त्या प्रांतीं ॥४४॥

तें पेंटय्या तेलंगणांत । केर पुंजा महाराष्ट्रांत ।

तैसा उकीर्डा वर्‍हाडांत । नांव ठेविती बालकाचें ॥४५॥

हा पुंडलिक वद्य पक्षासी । करावया वारीसी ।

येत नियमें शेगांवासी । घ्याया दर्शन समर्थांचें ॥४६॥

जैसें कां ते वारकरी । वद्यपक्षामाझारीं ।

जाती इंद्रायणीचे तीरीं । देहू आळंदी गांवाला ॥४७॥

तैसाच हा वर्‍हाडांत । वारी वद्यपक्षांत ।

करी येऊन शेगांवांत । परम भावभक्तीनें ॥४८॥

असो एकदां वर्‍हाडांत । रोग ग्रंथिक सन्निपात ।

बळावला अत्यंत । गांव बाहेर पडलें कीं ॥४९॥

या तापांत ऐसें होतें । प्रथमतां थंडी वाजते ।

अंग ज्वरानें तप्त होतें । डोळे होती लाल बहु ॥१५०॥

आणि कोठें तरी सांध्यावर । ग्रंथि उठे सत्वर ।

ती होतां करी जोर । वात तिच्या मागुनी ॥५१॥

मग रोगी बरळतसे । शुद्धि न कांहीं राहातसे ।

तलखी अंगाची होत असे । बेशुद्ध होई क्षणक्षणां ॥५२॥

पूर्वीं हा रोग विपरीत । नव्हता भरतखंडांत ।

त्याचा वास युरोपांत । होता मोठया प्रमाणीं ॥५३॥

ती सांथ इकडे आली । गांवोगांव पसरली ।

त्याच्या प्रतिकारा सोडून दिलीं । लोकांनीं तीं घरेंदारें ॥५४॥

त्या दुर्धर सांथीची स्वारी । आली पाहा मुंडगांवावरी।

तों पुंडलिकाची आली वारी । शेगांवास निघाला ॥५५॥

कसकस त्याला घरींच आली । परी ती त्यानें चोरिली ।

शेगांवाची वाट धरली । आपुल्या पित्यासमवेत ॥५६॥

येतां पांच कोसांवर । शरीरासी भरला ज्वर ।

एक पाऊल भूमीवर । तयाच्यानें टाकवेना ॥५७॥

गांठ उठली बगलेंत । हैराण झाला रस्त्यांत ।

ऐसें पाहून पुसे तात । कां रे पुंडलिका ऐसें करिशी ? ॥५८॥

पुंडलिक म्हणे बापाला । बाबा मशीं ताप आला ।

गोळा एक कांखेला । उठला आहे येधवां ॥५९॥

शक्ति सारी क्षीण झाली । आतां मशीं न चालवे मुळीं ।

काय करुं ही राहिली । वारी हायरे दुर्दैवा ॥१६०॥

हे स्वामी दयाघना ! । वारीस खंड पाडी ना ।

दाव तुझ्या दिव्य चरणा । भक्त वत्सला कृपानिधी ॥६१॥

वारी सांग झाल्यावर । मग येऊं दे खुशाल ज्वर ।

जरी सांडलें शरीर । तरी न त्याची पर्वा मला ॥६२॥

माझा पुण्यठेवा हीच वारी । ती रक्षण आतां करी ।

ही सांथ झाली वैरी । नाश तिचा करावयातें ॥६३॥

शरीरसामर्थ्य जोंवर । परमार्थ घडे तोंवर ।

बापही झाला चिंतातुर । ती मुलाची पाहून स्थिति ॥६४॥

तोही रडूं लागला । हा एकुलता एक पुत्र मला ।

देवा न दिवा नेईं भला । हा माझ्या वंशाचा ॥६५॥

उकिर्डा म्हणे पुत्रास । गाडीघोडे बसावयास ।

आणूं का या समयास । तुला बाळा बसावया ॥६६॥

पुंडलीक वदे तयावरी । झाली पाहिजे पायींच वारी।

उठत बसत कसें तरी । जाऊं चला शेगांवा ॥६७॥

मध्येंच मृत्यु आल्यास । शव तरी ने शेगांवास ।

नको करुं शोकास । हेंच आतां सांगणें ॥६८॥

बसत उठत पुंडलिक आला । अति कष्टें शेगांवाला ।

पाहून स्वामी समर्थाला । घातलें त्यानें दंडवत ॥६९॥

तों समर्थांनीं माव केली । एका हातानें दाबिली ।

कांख त्यांनींच आपुली । अति जोर करोनिया ॥१७०॥

आणि केलें मधुरोत्तर । पुंडलिका, तुझें गंडांतर

टळलें आतां तिळभर । चिंता त्याची करुं नको ॥७१॥

तैसें महाराज वदतां क्षणीं । पुंडलिकाची गांठ जाणी ।

गेली जागच्या जागीं जिरोनी । ताप तोही उतरला ॥७२॥

कंप अशक्‍ततेनें । राहिला देहाकारणें ।

करीं पुंडलिकाच्या मातेनें । आणिला नैवेद्य वाढून ॥७३॥

घांस त्या नैवेद्याचे । समर्थें घेतां दोन साचें ।

कांपरें तें पुंडलिकाचें । गेलें बंद होवोनिया ॥७४॥

पुंडलिक झाला पूर्ववत् । अशक्‍तता राहिली किंचित् ।

हें गुरुभक्‍तीचें फळ सत्य । उघडा डोळे अंधांनो ! ॥७५॥

गुरु योग्य असल्यावरी । वायां न जाई सेवा खरी ।

कामधेनु असल्या घरीं । कां न इच्छा पुरतील ? ॥७६॥

सांग करुन वारीला । पुंडलिक गेला मुंडगांवाला ।

हें जो चरित्र वाची भला । त्याचें टळेल गंडांतर ॥७७॥

संतचरित्र ना कहाणी । अनुभवाची खाण जाणी ।

मात्र अविश्वास मनीं । संतकथेचा न यावा हो ॥७८॥

श्रीदासगणूविरचित । हा गजाननविजय नामें ग्रंथ ।

सुखद होवो भाविकांप्रत । हेंच देवा मागणें ॥१७९॥

शुभं भवतु ॥ श्रीहरिहरार्पणमस्तु ॥

॥ इति त्रयोदशोऽध्यायः समाप्तः ॥

श्रीगजाननविजयग्रंथअध्याय१४