फार पूर्वीची गोष्ट आहे, वृंदावनच्या श्री बांके बिहारीजींच्या मंदिरात पुजारी रोज मोठ्या भक्तिभावाने सेवा करत असत. ते रोज देवाची आरती करायचे, नैवेद्य अर्पण करायचे, आणि झोपवण्याची वेळ आली की देवाच्या पलंगाजवळ चार लाडू ठेवत असे. बिहारीजींना रात्री भूक लागली तर ते उठून जेवतील असे त्यांना वाटत होते म्हणून ते असे करायचे. पहाटे जेव्हा ते मंदिराचे दार उघडत असे तेव्हा देवतेच्या पलंगावर प्रसाद विखुरलेला दिसायचा.
या भावनेमुळे ते दररोज हे काम करायचे. एके दिवशी बिहारीजींना झोपवल्यानंतर ते चार लाडू ठेवायला विसरले. आणि दार बंद करून निघून गेले. रात्रीच्या सुमारास ज्या दुकानातून ते बुंदीचे लाडू येत असे ते दुकान उघडे होते. दुकानदार घरी जायला निघाला होता तेवढ्यात एक लहान मुल येऊन त्यांना म्हणाले बाबा मला बुंदीचे लाडू हवे आहेत.
दुकानदार म्हणाला - लाला लाडू संपले. आता मी दुकान बंद करणार आहे. तर लहान मुलगा म्हणाला, आत जाऊन बघा तुमच्याकडे चार लाडू आहेत. त्याच्या सांगण्यावरून दुकानदार आत गेला आणि त्याला चार लाडू सापडले कारण ते आज मंदिरात गेले नव्हते. दुकानदार म्हणाला- पैसे दे. तर मुलाने सांगितले, माझ्याकडे पैसे नाहीत आणि लगेच हातातून सोन्याचे कंगण काढून बाबांना देऊ लागला, तेव्हा बाबा म्हणाले - लाला, तुझ्याकडे पैसे नाहीत तर जाऊन दे. उद्या तुझ्या बाबांना सांग, मी त्यांच्याकडून घेईन पण मुलाने ऐकले नाही आणि सोन्याचा कंगण दुकानात फेकून पळून गेला.
सकाळी पुजार्‍याने दार उघडले तेव्हा बिहारीजींच्या हातात कंगण नव्हतं. जर चोरानेही चोरी केली असती तरी फक्त कंगणच का चोरले असते हा प्रश्न होताच. काही वेळाने ही गोष्ट संपूर्ण मंदिरात पसरली.
त्या दुकानदाराला कळल्यावर त्याला रात्रीचा प्रसंग आठवला. त्याच्या दुकानात कंगण सापडलं आणि त्याने ते पुजाऱ्याला दाखवून घडलेला सर्व प्रकार सांगितला. तेव्हा पुजाऱ्याला आठवले की रात्री मी लाडू ठेवायला विसरल्यामुळे बिहारीजी स्वतः लाडू घेण्यासाठी गेले.