संकष्टनाशनविष्णुस्तोत्रम्

संकष्टनाशनविष्णुस्तोत्रम् 

नारद उवाच-

पुनर्दैत्यान् समायातान् दृष्ट्वा देवा सवासवाः ।

भयात्प्रकंपिताः सर्वे विष्णुं स्तोतुं प्रचक्रमुः ॥१॥

देवा ऊचुः-

नमो मत्स्यकूर्मादिनानास्वरूपै-

स्सदा भक्तकार्योद्यतायार्तिहन्त्रे ।

विधात्रादि सर्गस्थितिध्वंसकर्त्रे

गदाशंखपद्मारिहस्ताय तेऽस्तु ॥२॥

रमावल्लभायाऽसुराणां निहन्त्रे

भुजंगारियानाय पीताम्बराय ।

मखादि क्रिया पाककर्त्रे विकर्त्रे

शरण्याय तस्मै नतास्मो नतास्म ॥३॥

नमो दैत्यसन्तापितामर्त्यदुःखा-

चलध्वंसदंभोलये विष्णवे ते ।

भुजंगेशतल्पेशयानायाऽर्कचन्द्र-

द्विनेत्राय तस्मै नतास्मो नतास्म ॥४॥

संष्टनाशनं नाम स्तोत्रमेतत्पठेन्नरः ।

स कदाचित् न संकष्टैः पीड्यते कृपया हरेः ॥५॥

विष्णोः प्रातःस्मरणस्तोत्रम्

प्रातः स्मरामि फणिराजतनौ शयानं

नागामरासुरनरादिजगन्निदानम् ।

वेदैः सहागमगणैरुपगीयमानं

कान्तारकेतनवतां परमं निधानम् ॥१॥

प्रातर्भजामि भवसागरवारिपारं

देवर्षिसिद्धनिवहैर्विहितोपहारम् ।

संतृप्तदानवकदम्बमदापहारं

सौन्दर्यराशि जलराशिसुताविहारम् ॥२॥

प्रातर्नमामि शरदम्बरकान्तिकान्तं

पादारविन्दमकरन्दजुषां भवान्तम् ।

नानावतारहृतभूमिभरं कृतान्तं

पाथोजकम्बुरथपादकरं प्रशान्तम् ॥३॥

श्लोकत्रयमिदं पुण्यं ब्रह्मानन्देनकीर्तितम् ।

यः पठेत्प्रातरुत्थाय सर्वपापैः प्रमुच्यते ॥४॥

**********************

सङ्कटनाशविष्णुस्तोत्रम् 

नमो मत्स्यकूर्मादिनानास्वरूपैः

सदा भक्तकार्योद्यतायार्तिहन्त्रे ।

विधात्रादिसर्गस्थितिध्वंसकर्त्रे

गदाशंखपद्मारिहस्ताय तेऽस्तु ॥१॥

रमावल्लभायाऽसुराणां निहर्त्रे

भुजङ्गारियानाय पीताम्बराय ।

मखादिक्रियापाककर्त्रेऽघहर्त्रे

शरण्याय तस्मै नताः स्मॊ नताः स्मः ॥२॥

नमो दैत्यसन्तापितामर्त्यदुःखा-

चलध्वंसदंभोलयेविष्णवे ते ।

भुजङ्गेशतल्पेशयायार्कचन्द्र-

द्विनेत्राय तस्मै नताः स्मॊ नताः स्मः ॥३॥

सङ्कटनाशनं नाम स्तॊत्रमेतत् पठेन्नरः ।
स कदाचिन्न सङ्कष्टैः पीड्यते कृपया हरेः ॥४॥

**********************

श्री विष्णुभुजङ्गप्रयातस्तोत्रम्

चिदंशं विभुं निर्मलं निर्विकल्पम्

निरीहं निराकारमोङ्कारवेद्यम् ।

गुणातीतमव्यक्तमेकं तुरीयम्

परं ब्रह्म यं वेद तस्मै नमस्ते ॥१॥

विशुद्धं शिवं शान्तमाद्यन्तशून्यम्

जगज्जीवनं ज्यॊतिरानन्दरूपम् ।

अदिग्देशकालव्यवच्छेदनीयम्

त्रयी वक्ति यं वेद तस्मै नमस्ते ॥२॥

महायोगपीठे परिभ्राजमाने

धरण्यादितत्वात्मके शक्तियुक्ते ।

गुणाहस्करे वह्निबिम्बार्कमध्ये

समासीनमोकर्णिकेऽष्टाक्षराब्जे ॥३॥

समानोदितानेकसूर्येन्दुकोटि-

प्रभापूरतुल्यद्युतिं दुर्निरीक्ष्यम् ।

न शीतं न चोष्णं सुवर्णावभातम्

प्रसन्नं सदानन्दसंवित्स्वरूपम् ॥४॥

सुनासापुटं सुन्दरभ्रूललाटम्

किरीटोचिताकुञ्चितस्निग्धकेशम् ।

स्फुरत्पुण्डरीकाभिरामायताक्षम्

समुत्फुल्लरत्नप्रसूनावतंसम् ॥५॥

स्फुरत्कुण्डलामृष्टगण्डस्थलान्तम्

जपारागचोराधरं चारुहासम् ।

कलिव्याकुलामोदिमन्दारमालम्

महोरस्फुरत्कौस्तुभोदारहारम् ॥६॥

सुरत्नाङ्गदैरन्वितं बाहुदण्डैः

चतुर्भिश्चलत्कङ्कणालंकृताग्रैः ।

उदारोदरालंकृतं पीतवस्त्रम्

पदद्वन्द्वनिर्धूतपद्माभिरामम् ॥७॥

स्वभक्तेषु सन्दर्शिताकारमेवम्

सदा भावयन् सन्निरुद्धेन्द्रियाश्वः ।

दुरापं नरो याति संसारपारम्

परस्मै तमोभ्योऽपि तस्मै नमस्ते ॥८॥

श्रिया शातकुंभद्युतिस्निग्धकान्त्या

धरण्या च दूर्वादलश्यामलाङ्ग्या ।

कलत्रद्वयेनामुना तोषिताय

त्रिलॊकीगृहस्थाय विष्णो नमस्ते ॥९॥

शरीरं कलत्रं सुतं बन्धुवर्गम्

वयस्यं धनं सद्म भृत्यं भुवं च ।

समस्तं परित्यज्य हा कष्टमेको

गमिष्यामि दुःखेन दूरं किलाहम् ॥१०॥

जरेयं पिशाचीव हा जीवितो मे

मृजामस्थिरक्तं च मांसं बलं च ।

अहो देव सीदामि दीनानुकम्पिन्

किमद्धापि हन्त त्वयोद्भासितव्यम् ॥११॥

कफव्याहतोष्णोल्बणश्वासवेग-

व्यथाविस्फुरत्सर्वमर्मास्थिबन्धाम् ।

विचिन्त्याहमन्त्यामसह्यामवस्थाम्

बिभेमि प्रबो किं करोमि प्रसीद ॥१२॥

लपन्नच्युतानन्त गोविन्द विष्णो

मुरारे हरे नाथ नारायणेति ।

यथाऽनुस्मरिष्यामि भक्त्या भवन्तम्

तथा मे दयाशील देव प्रसीद ॥१३॥

नमो विष्णवे वासुदेवाय तुभ्यम्

न,ओ नारसिंहस्वरूपाय तुभ्यम् ।

नमः कालरूपाय संहारकर्त्र्यै

नमस्ते वराहाय भूयॊ नमस्ते ॥१४॥

नमस्ते जगन्नाथ विष्णो नमस्ते

नमस्ते गदाचक्रपाणॆ नमस्ते ।

नमस्ते प्रपन्नार्तिहारिन् नमस्ते

समस्तापराधं क्षमस्वाखिलेश ॥१५॥

मुखे मन्दहासं नखे चन्द्रभासम्

करॆ चारुचक्रं सुरेशादिवन्द्यम् ।

भुजङ्गे शयानं भजे पद्मनाभम्

हरेरन्यदैवं न मन्ये न मन्ये ॥१६॥

भुजन्ङ्गप्रयातं पठॆद्यस्तु भक्त्या

समाधाय चित्ते भवन्तं मुरारे ।

स मोहं विहायाशु युष्मत्प्रसादात्

समाश्रित्य यॊगं व्रजत्यच्युतं त्वाम् ॥१७॥