त्या दिवशी रात्री मी स्वैपाक करताना माझा
छोटा मुलगा जवळ उभा राहून पहात होता.
मी छोटासा फुलका लाटून तव्यावर टाकला
आणि एकदा परतुन भाजून घेतला.
तोवर दुसरा लाटून तयार होताच.
एका हातात पकड घेऊन तवा उचलला
आणि फुलका चिमट्याने त्यावर धरला,
लगेच तो फुगून आला.
मुलगा आश्चर्याने म्हणाला
"झाला पण फुलका?
ईतका सोप्पा ??"
मी म्हणाले
"हो, कठीण नसतोच मुळी फुलका.
खर तर सगळा स्वैपाकच मुळी
सोप्पा असतो.
कठिण असतं ते...
तो रोज रोज करणे,
दिवसातून
अनेक वेळा ओट्याशी झुंजत उभे राहणे,
आपल्या मूड चा, मनःस्थिती चा,
आजारपणाचा, दुखण्याचा
कशाकशाचा
विचार न करता अचूक आपली
भूमिका निभावत
भयंकर उकाड्यात देखील शेगडी जवळ
न कंटाळता लढत देणे
सगळे संपले असे वाटत असतानाच
ऐन वेळेवर नव्याने कणीक मळून
चार पोळ्या जास्त कराव्या लागणे,
स्वैपाक घर आवरून ठेवल्यावर
'संपली एकदाची दगदग आतापुरती'
असे वाटत असतानाच...
बैठकीतून ''आज जेवूनच जा' चा
पुरुष मंडळींनी पाहुण्यांना केलेला आग्रह
हसून साजरा करणे
आणि तडक बिनपगारी overtime करणे
आणि हे करीत असताना
प्रत्येकाची भाजी, तिखट, चटणी ची वेगळी आवड
आणि तर्‍हा समजून त्यानुसार
जास्तीत जास्त मने सांभाळत खपणे
बरे एवढे करून भागेल
तर कसले स्वैपाकघर?
म्हणुन सगळा जिव निघून गेल्यावरही
ओटा, शेगडी, भांडी सगळे घासून
पुन्हा लख्ख करून ठेवणे,
ईतक्या मेहनतीला साधा कुणी
thank you चा उच्चार ही न करता
साधी पुढली ताट देखील न उचलता
निघून जाणे
भरीस भर म्हणून
'ह्यात कोणते जग जिंकले??
स्त्रिया असतातच स्वैपाक आणि
घरकाम करण्यासाठी टाइप'
सामाजिक मान्यता असणे..
आणि हे सगळे शिकल्या सवरल्या
स्त्रिया आहात
म्हणुन बँक, शाळा,
नोकर्‍या, उद्योग, मीठ मसाला,
नातेवाईक,
सण समारंभ ईत्यादी व
इतर अनेक गोष्टी जास्तीच्या सांभाळुन
फिरून ओट्याशी दोन हात करीत
न कुरकुरता उभे राहणे.
कामवाल्या बाईला निदान पगार तरी देतात,
घरच्या बाईला तर तेवढीही किम्मत नसते.
अरे ..
फुलका कठीण नसतोच मुळी..
कठीण असतो तो स्त्री जन्म ."
