मी फूल तृणांतिल इवलें

मी फूल तृणांतिल इवलें

जरी तुझिया सामर्थ्यानें

ढळतील दिशाही दाही

मी फूल तृणांतिल इवलें

उमलणार तरीही नाही.

शक्तीनें तुझिया दिपुनी

तुज करीतील सारे मुजरे

पण सांग कसें उमलावें

ओठांतिल गाणें हसरें?

जिंकील मला दवबिंदू

जिंकील तृणाचें पातें

अन् स्वत:स विसरून वारा

जोडील रेशमी नातें

कुरवाळित येतील  मजला

श्रावणांतल्या जलधारा

सळसळून भिजलीं पानें

मज करतिल सजल इषारा

रे तुझिया सामर्थ्यानें

मी कसें मला विसरावें ?

अन् रंगांचें गंधांचें

मी गीत कसें गुंफावें ?

येशील का सांग पहाटे

किरणांच्या छेडित तारा;

उधळीत स्वरांतुन भवतीं

हळु सोनेरी अभिसारा ?

शोधीत धुक्यांतुन मजला

दवबिंदू होउनि ये तूं

कधि भिजलेल्या मातीचा

मृदु सजल सुगंधित हेतू !

तूं तुलाच विसरुन यावें

मी तुझ्यात मज विसरावें

तूं हसत मला फुलवावें

मी नकळत आणि फुलावें

पण तुझिया सामर्थ्यानें

ढळतील दिशा जरी दाही

मी फूल तृणातिल इवलें

उमलणार तरीही नाहीं.

— मंगेश पाडगावकर