थोडक्याच शब्दात जीवनातील आनंदाचे रहस्यच उलगडून दाखविले आहे.
"शुभ्र दही पाहिलं की तोंडाला पाणी सुटतं, खायचा मोह होतो.
पण चमचा बुडवला की दही मोडणार, थोड्या वेळाने चोथापाणी होणार हे ठरलेलं !
पण म्हणून मी ते मोडलंच नाही तर ?
At the end of the day, ते आंबट होऊन जाईल.
अजून काही दिवस तसंच ठेवलं, तर खराब होऊन जाईल.
मग उपयोग काय त्या perfectly set झालेल्या दह्याचा ?
मनात विचार आला, आयुष्याचंही असंच असतं ... नाही का ?
दह्यासारखं 'set' झालेलं आयुष्य नक्कीच आवडेल !
पण ते आयुष्य तसंच set राहिलं तर त्यातली गोडी निघून जाईल. सपक होईल..... वायाच जाणार ते.
त्यापेक्षा रोजच्या रोज आयुष्याचं दही नव्यानं विरजायचं.
आयुष्याची गोडी चाखायला तर हवीच ! आयुष्य जगायला तर हवंच !
दिवसभर ते दही वेगवेगळ्या form मध्ये अनुभवायचं !
कधी साखर घालून तर कधी मीठ, कधी कोशिंबिरीत, तर कधी बुंदीत, तर कधी कोणत्या ग्रेव्हीत !
कधी जेवून तृप्त झाल्यावर ताक म्हणून !
मला ना, ह्या ताकाचा हवं तितकं पाणी सामावून घेण्याचा गुणधर्म फार आवडतो.
अर्थात कुठचाही अतिरेक झाला तर आयुष्य पांचटच होतं !
हरेक दिवसाच्या recipe ची नजाकत वाढवता आली पाहिजे.
मात्र एक नियम कटाक्षाने पाळायचा !
पूर्ण दही संपवायच्या आधी, रोज थोडं विरजण बाजूला काढून ठेवायचं !
'उद्याचं' दही लावायला !
मग रात्री झोपण्यापूर्वी, दिवसभरात जगलेल्या lukewarm क्षणांनी, परत नव्यानं दही विरजायचं.
मला ठाऊक आहे... रोज ही भट्टी जमेलच असं नाही. पण नासलंच समजा कधी, कडवट झालंच समजा कधी, तर नाउमेद न होता, नव्यानं सुरुवात करायची.
मग त्याकरता दुसर्‍याकडून विरजण मागायची वेळ आली... तरी त्यात कमीपणा नसतो.
पण 'दही' मात्र रोजच्या रोज ताजंच लावायचं !
आयुष्य कसं ' चवीनं ' जगायचं
- सोशल मीडिया
