रामायण आणि रामचरित मानस हे आपले पवित्र ग्रंथ आहेत. तुलसीदासजींनी श्रीरामांना देव मानून रामचरितमानसाची रचना केली आहे, पण आदिकवी वाल्मिकींनी आपल्या रामायणात श्रीरामाला मानव मानून रामचरितमानसाची रचना केली आहे.
तुलसीदासजींनी रामाच्या राज्याभिषेकानंतर रामचरितमानस संपवला आहे, तर आदिकवी श्री वाल्मिकींनी पुढे त्यांच्या रामायणात श्री रामाच्या महापरायणापर्यंतची कथा सांगितली आहे.
महाराज दशरथांनी पुत्रप्राप्तीसाठी यज्ञ सुरू करण्याचे ठरवले. महाराजांच्या आज्ञेनुसार चतुरंगिणीच्या सैन्यासह श्यामकर्णाचा घोडा मोकळा झाला. महाराज दशरथांनी यज्ञ करण्यासाठी सजग, तपस्वी, विद्वान ऋषी-मुनी आणि वेद विद्वानांना आमंत्रण पाठवले. ठरलेल्या वेळी महाराज दशरथ सर्व भक्तांसमवेत आपले गुरु वशिष्ठ व परात्पर देशाचे अधिपती लोभपदाचे जामाता ऋंग ऋषींना घेऊन यज्ञमंडपात आले.
अशा प्रकारे महायज्ञाची विधिवत सुरुवात झाली. वेदांच्या भजनाच्या उच्च स्वरात संपूर्ण वातावरण गुंजले आणि समिधाचा सुगंध दरवळू लागला.
सर्व पंडित, ब्राह्मण, ऋषी इत्यादींचा आदरपूर्वक निरोप घेऊन यज्ञाची सांगता झाली. राजा दशरथ यज्ञाचा प्रसाद (खीर) आपल्या महालात घेऊन गेले. त्यांनी जाऊन ते आपल्या तीन राण्यांमध्ये वाटून घेतले. प्रसाद ग्रहण केल्यामुळे तिन्ही राण्यांना गर्भधारणा झाली.
चैत्र मासातील शुक्ल पक्षाच्या नवव्या तिथीला पुनर्वसु नक्षत्रात सूर्य, मंगळ, शनि, गुरू आणि शुक्र आपापल्या उच्चस्थानी विराजमान असताना कर्क राशीचा उदय होताच महाराज दशरथांची ज्येष्ठ राणी कौशल्या यांच्या गर्भातून एका शिशुचा जन्म झाला.
नीलवर्ण, चुंबकीय आकर्षण, अतिशय तेजस्वी, कान्तिवान आणि अतिशय सुंदर पुत्र. ज्यांनी त्या मुलाकडे पाहिले ते त्याला बघतच राहिले. यानंतर शुभ नक्षत्र आणि शुभ मुहूर्तावर राणी कैकेयीला एक आणि तिसर्‍या राणी सुमित्राला दोन तेजस्वी पुत्र झाले.
राज्यभर जल्लोष साजरा करण्यात आला. गंधर्वांनी गायला सुरुवात केली आणि महाराजांच्या चार पुत्रांच्या जन्माच्या आनंदात अप्सरा नाचल्या. विमानात बसून देवतांनी फुलांचा वर्षाव सुरू केला.
महाराजांनी मोकळ्या हाताने राजेशाही दारात आलेल्या ब्राह्मणांना आणि याचकांना भाट, कोठार आणि आशीर्वाद देऊन दान दिले. पुरस्कारामध्ये लोकांना संपत्ती आणि धान्य आणि दरबारींना रत्ने, दागिने प्रदान केले होते. चार पुत्रांचे नामकरण महर्षि वशिष्ठ यांनी केले आणि त्यांची नावे रामचंद्र, भरत, लक्ष्मण आणि शत्रुघ्न अशी ठेवण्यात आली.
वाढत्या वयाबरोबर रामचंद्रही गुणांमध्ये आपल्या भावांच्या पुढे जाऊ लागले आणि प्रजेमध्ये खूप लोकप्रिय होऊ लागले. त्यांच्याकडे एक अद्वितीय प्रतिभा होती, ज्याचा परिणाम म्हणून ते अल्पावधीतच सर्व विषयात पारंगत झाले. सर्व प्रकारची शस्त्रे चालवण्यात आणि हत्ती, घोडे आणि सर्व प्रकारच्या वाहनांवर स्वार होण्यात त्यांनी विलक्षण प्रावीण्य संपादन केले. ते पालक आणि ते गुरूंच्या सेवेत मग्न होते.
इतर तीन भाऊही त्यांचे अनुसरण करु लागले. या चार भावांमध्ये गुरूंप्रती जितकी श्रद्धा आणि भक्ती होती तितकीच त्यांच्यात परस्पर प्रेम आणि सौहार्दही होता. राजा दशरथाचे मन त्याच्या चार पुत्रांकडे पाहून अभिमान आणि आनंदाने भरून येत असे.