गुरुचरित्र – अध्याय तेरावा

॥ श्रीगणेशाय नमः ॥ श्रीसरस्वत्यै नमः ॥ श्रीगुरुभ्यो नमः ॥

नामधारक शिष्यराणा । लागे सिद्धाचिया चरणां ।

करसंपुट जोडूनि जाणा । विनवीतसे परियेसा ॥१॥

जय जया सिद्ध मुनी । तूं तारक या भवार्णी ।

सांगितलें ज्ञान प्रकाशोनि । स्थिर जाहलें मन माझें ॥२॥

गुरुचरित्रकथामृत । सेवितां तृष्णा अधिक होत ।

शमन करणार समर्थ । तूंचि एक कृपानिधि ॥३॥

गुरुचरित्र कामधेनु । सांगितलें तुम्हीं विस्तारोनु ।

तृप्त नव्हे माझें मनु । आणखी अपेक्षा होतसे ॥४॥

क्षुधेंकरुनि पीडिलें ढोर । जैसें पावे तृणबिढार ।

त्यातें होय मनोहर । नवचे तेथोनि परतोनि ॥५॥

एखादा न देखे तक्र स्वप्नीं त्यासी मिळे क्षीरबरणी ।

नोहे मन त्याचे धणी । केवीं सोडी तो ठाव ॥६॥

तैसा आपण स्वल्पज्ञानी नेणत होतों गुरु-निर्वाणी ।

अविद्यामाया वेष्‍टोनि । कष्‍टत होतों स्वामिया ॥७॥

अज्ञानतिमिररजनीसी । ज्योतिस्वरुप तूंचि होसी ।

प्रकाश केलें गा आम्हांसी । निजस्वरुप श्रीगुरुचें ॥८॥

तुवां केले उपकारासी । उत्तीर्ण काय होऊं सरसी ।

कल्पवृक्ष दिल्हेयासी । प्रत्युपकार काय द्यावा ॥९॥

एखादा देतां चिंतामणी । त्यासी उपकार काय धरणीं ।

नाहीं दिधलें न ऐकों कानीं । कृपामूर्ति सिद्धराया ॥१०॥

ऐशा तुझिया उपकारासी । उत्तीर्ण नोहे जन्मोजन्मेसीं ।

म्हणोनि लागतसे चरणांसी । एकोभावेंकरोनियां ॥११॥

स्वामींनीं निरोपिला धर्म-अर्थ । अधिक झाला मज स्वार्थ ।

उपजला मनीं परमार्थ । गुरुसी भजावें निरंतर ॥१२॥

प्रयागीं असतां गुरुमूर्ति । माधवसरस्वतीस दीक्षा देती ।

पुढें काय वर्तली स्थिति । आम्हांप्रती विस्तारावें ॥१३॥

ऐकोनि शिष्याचें वचन । सिद्धमुनि संतोषोन ।

मस्तकीं हस्त ठेवून । आश्वासिती तया वेळीं ॥१४॥

धन्य धन्य शिष्या सगुण । तुज लाधले श्रीगुरुचरण ।

संसार तारक भवार्ण । तूंचि एक परियेसा ॥१५॥

तुवां ओळखिली श्रीगुरुची सोय । म्हणोनि पुससी भक्तिभावें ।

संतोष होतो आनंदमय । तुझ्या प्रश्नेंकरुनियां ॥१६॥

सांगेन ऐक एकचित्तें । चरित्र गुरुचें विख्यातें ।

उपदेश देऊनि माधवातें । होते क्वचित्काळ तेथेंचि ॥१७॥

असतां तेथें वर्तमानीं । प्रख्यात झाली महिमा सगुणी ।

शिष्य झाले अपार मुनि । मुख्य माधवसरस्वती ॥१८॥

तया शिष्यांचीं नामें सांगतां । विस्तार होईल बहु कथा ।

प्रख्यात असती नामें सात । सांगेन ऐक एकचित्तें ॥१९॥

बाळसरस्वती कृष्णसरस्वती । उपेंद्र-माधवसरस्वती ।

पांचवा असे आणीक यति । सदानंदसरस्वती देखा ॥२०॥

ज्ञानज्योतिसरस्वती एक । सातवा सिद्ध आपण ऐक ।

अपार होते शिष्य आणिक । एकाहूनि एक श्रेष्‍ठ पैं ॥२१॥

त्या शिष्यांसमवेत । श्रीगुरु निघाले दक्षिणपंथ ।

समस्त क्षेत्रें पावन करित । आले पुन्हा कारंजनगरासी ॥२२॥

भेटी झाली जनकजननी । येवोनि लागताति चरणीं ।

चतुर्वर्ग भ्राते भगिनी । समस्त भेटती स्वामिया ॥२३॥

देखानियां श्रीगुरुमूर्तीसी नगरलोक अत्यंत हर्षी ।

आले समस्त भेटीसी । पूजा करिती परोपरी ॥२४॥

घरोघरीं श्रीगुरुसी । पाचारिती भिक्षेसी ।

जाहले रुपें बहुवसी । घरोघरीं पूजा घेती ॥२५॥

समस्त लोक विस्मय करिती । अवतार हा श्रीविष्णु निश्चितीं ।

वेषधारी दिसतो यति । परमपुरुष होय जाणा ॥२६॥

यातें नर जे म्हणती । ते नर जाती नरकाप्रती ।

कार्याकारण अवतार होती । ब्रह्माविष्णुमहेश्वर ॥२७॥

जननीजनक येणें रीतीं । पूजा करिती भावभक्तीं ।

श्रीगुरू झाले श्रीपादयति । जातिस्मृति जननीसी ॥२८॥

देखोनि जननी तये वेळीं । माथा ठेवी चरणकमळीं ।

सत्यसंकल्प चंद्रमौळी । प्रदोषपूजा आली फळा ॥२९॥

पतीस सांगे तया वेळीं । पूर्वजन्माचें चरित्र सकळीं ।

विश्ववंद्य पुत्र प्रबळी । व्हावा म्हणोनि आराधिलें म्यां ॥३०॥

याचि श्रीपाद-ईश्वराचें । पूजन केलें मनोवाचें ।

प्रसिद्ध झालें जन्म आमुचें । साफल्य केलें परियेसा ॥३१॥

म्हणोनि नमिती दोघेजणीं । विनविताति कर जोडूनि ।

उद्धरावें या भवार्णी । जगन्नाथा यतिराया ॥३२॥

श्रीगुरू म्हणती तयांसी । एकादे काळीं परियेसीं ।

पुत्र होय संन्यासी । उद्धरील कुळें बेचाळीस ॥३३॥

त्यासी शाश्वत ब्रह्मलोक । अचळ पद असे देख ।

त्याचे कुळीं उपजतां आणिक । त्यासीही ब्रह्मपद परियेसा ॥३४॥

यमाचे दुःखें भयाभीत । नोहे त्याचे पितृसंततींत ।

पूर्वज जरी नरकीं असत । त्यांसी शाश्वत ब्रह्मपद ॥३५॥

याकारणें आम्हीं देखा । घेतला आश्रम विशेखा ।

तुम्हां नाहीं यमाची शंका । ब्रह्मपद असे सत्य ॥३६॥

ऐसें सांगोनि तयांसी । आश्वासीतसे बहुवसी ।

तुमचे पुत्र शतायुषी । अष्‍टैश्चर्ये नांदती ॥३७॥

त्यांचे पुत्रपौत्र तुम्ही । पहाल सुखें तुमचे नयनीं ।

पावाल क्षेम काशीभुवनीं । अंतकाळीं परियेसा ॥३८॥

मुक्तिस्थान काशीपुर । प्रख्यात असे वेदशास्‍त्र ।

न करा मनीं चिंता मात्र । म्हणोनि सांगती तये वेळीं ॥३९॥

त्यांची कन्या असे एक । नाम तिचें 'र‍त्‍नाई' विशेष ।

श्रीगुरुसी नमूनि ऐक । विनवीतसे परियेसा ॥४०॥

विनवीतसे परोपरी । स्वामी मातें तारीं तारीं ।

बुडोनि जात्यें भवसागरीं । संसारमाया वेष्‍टोनियां ॥४१॥

संसार-तापत्रयासी । आपण भीतसें परियेसीं ।

निर्लिप्‍त करीं गा आम्हांसी । आपण तपासी जाईन ॥४२॥

ऐकोनि तियेचें वचन । श्रीगुरु निरोपिताति आपण ।

स्त्रियांसी पतिसेवाचरण । तेंचि तप परियेसा ॥४३॥

येणें या भावार्णवासी । कडे पडती परियेसीं ।

जैसा भाव असे ज्यासी । तैसें होईल परियेसा ॥४४॥

उतरावया पैल पार । स्‍त्रियांसी असे तो भ्रतार ।

मनें करोनि निर्धार । भजा पुरुष शिवसमानी ॥४५॥

त्यासी होय उद्धार गति । वेदपुराणें वाखाणिती ।

अंतःकरणीं न करीं खंती । तूतें गति होईल जाण ॥४६॥

ऐकोनि श्रीगुरुचें वचन । विनवीतसे कर जोडून ।

श्रीगुरुमूर्ति ब्रह्मज्ञान । विनवीतसें अवधारीं ॥४७॥

तूं जाणसी भविष्यभूत । कैसें मातें उपदेशीत ।

माझें प्रालब्ध कवणगत । विस्तारावें मजप्रति ॥४८॥

श्रीगुरु म्हणती तियेसी । तुझी वासना असे तपासी ।

संचित पाप असे तुजसी । भोगणें असे परियेसा ॥४९॥

पूर्वजन्मीं तूं परियेसीं । चरणीं लाथिलें धेनूसी ।

शेजारी स्‍त्रीपुरुषांसी । विरोधें लाविला कलह जाणा ॥५०॥

तया दोषास्तव देखा । तूतें बाधा असे अनेका ।

गायत्रीसी लाथिलें ऐका । तूं सर्वांगीं कुष्‍ठी होसील ॥५१॥

विरोध केला स्त्रीपुरुषांसीं । तुझा पुरुष होईल तापसी ।

तुतें त्यजील भरंवसीं । अर्जित तुझें ऐसें असे ॥५२॥

ऐकोनि दुःख करी बहुत । श्रीगुरुचरणीं असे लोळत ।

मज उद्धारावें गुरुनाथा त्वरित । म्हणोनि चरणीं लागली ॥५३॥

श्रीगुरू म्हणती ऐक बाळे । क्वचित्काळ असाल भले ।

अपरवयसा होतांचि काळें । पति तुझा यति होये ॥५४॥

तदनंतर तुझा देह । कुष्‍ठी होईल अवेव ।

भोगूनि स्वदेहीं वय । मग होईल तुज गति ॥५५॥

नासतां तुझा देह जाण । भेटी होईल आमुचे चरण ।

तुझें पाप होईल दहन । सांगेन क्षेत्र ऐक पां ॥५६॥

भीमातीर दक्षिण देशीं । असे तीर्थ पापविनाशी ।

तेथें जाय तूं भरंवसीं । अवस्था तुज घडलियावरी ॥५७॥

या भूमंडळीं विख्यात । तीर्थ असे अति समर्थ ।

गंधर्वपुर असे ख्यात । अमरजासंगम प्रसिद्ध जाण ॥५८॥

ऐसें सांगोनि तियेसी । श्रीगुरू निघाले दक्षिण देशीं ।

त्र्यंबक-क्षेत्रासी । आले, गौतमी-उद्धव जेथें ॥५९॥

शिष्यांसहित गुरुमूर्ति । आले नाशिकक्षेत्राप्रती ।

तीर्थमहिमा असे ख्याति । पुरणांतरीं परियेसा ॥६०॥

तीर्थमहिमा सांगतां । विस्तार होईल बहु कथा ।

संक्षेपमार्गे तुज आतां । सांगतसें परियेसीं ॥६१॥

त्या गौतमीची महिमा । सांगतां अपार असे आम्हां ।

बहिरार्णव-उदक उगमा । ब्रह्मांडाव्यतिरिक्त ॥६२॥

जटामुकुटीं तीर्थेश्वर । धरिली होती प्रीतिकर ।

मिळोनि समस्त ऋषीश्वर । उपाय केला परियेसा ॥६३॥

ब्रह्मऋषि गौतम देखा । तपस्वी असे विशेषा ।

व्रीहि पेरिले वृत्तीं ऐका । अनुष्‍ठानस्थानाजवळी ॥६४॥

पूर्वी मुनी सकळी । नित्य पेरुनि पिकविती साळी ।

ऐसे त्यांचे मंत्र बळी । महापुण्यपुरुष असती ॥६५॥

समस्त ऋषि मिळोनि । विचार करिती आपुले मनीं ।

ऋषिगौतम महामुनी । सर्वेश्वराचा मुख्य दास ॥६६॥

त्यासी घालितां सांकडें । गंगा आणील आपुलें चाडें ।

समस्तां आम्हां पुण्य घडे । गंगास्नानें भूमंडळीं ॥६७॥

श्र्लोक ॥ या गतिर्योगयुक्तानां मुनीनामूर्ध्वरेतसाम्‌ ।

सा गतिः सर्वजंतूनां गौतमीतीरवासिनाम्‌ ॥६८॥

टीका ॥ ऊर्ध्वरेत मुनीश्वरांसी । कोटिवर्षे तपस्वियांसी ।

जे गति होय परियेसीं । ते स्नानमात्रें गौतमीच्या ॥६९॥

याकारणें गौतमीसी । आणावें यत्‍नें भूमंडळासी ।

सांकडें घालितां गौतमासी । आणितां गंगा आम्हां लाभ ॥७०॥

म्हणोनि रचिली माव एक । दुर्वेची गाय सवत्सक ।

करोनि पाठविली ऐक । गौतमाचे ब्रीहिभक्षणासी ॥७१॥

ऋषि होता अनुष्‍ठानीं । देखिलें धेनूसी नयनीं ।

निवारावया तत्क्षणीं । दर्भ पवित्र सोडिलें ॥७२॥

तेचि कुश जाहलें शस्‍त्र । धेनूसी लागलें जैसें वज्रास्त्र ।

पंचत्व पावली त्वरित । घडली हत्या गौतमासी ॥७३॥

मिळोनि समस्त ऋषिजन । प्रायश्चित्त देती जाण ।

गंगा भूमंडळीं आण । याविणें तुम्हां नाहीं शुद्धि ॥७४॥

याकारणें गौतमऋषीं । तप केलें सहस्त्र वर्षी ।

प्रसन्न झाला व्योमकेशी । वर माग म्हणितलें ॥७५॥

गौतम म्हणे सर्वेश्वरा । तुवां देशील मज वरा ।

उद्धरावया सचराचरा । द्यावी गंगा भूमंडळासी ॥७६॥

गौतमाचे विनंतीसी । निरोप दिधला गंगेसी ।

घेवोनि आला भूमंडळासी । पापक्षालनार्थ मनुष्यांचे ॥७७॥

ऐसी गंगाभागीरथी । कवणा वर्णावया सामर्थ्य।

याचि कारणें श्रीगुरुनाथ । आले ऐक नामधारका ॥७८॥

ऐशी गौतमीतटाकयात्रा । श्रीगुरू आपण आचरीत ।

पुढें मागुती लोकानुग्रहार्थ । आपण हिंडे परियेसा ॥७९॥

तटाकयात्रा करितां देख । आले श्रीगुरु मंजरिका ।

तेथें होता मुनि एक । विख्यात 'माधवारण्य' ॥८०॥

सदा मानसपूजा त्यासी । नरसिंहमूर्ति परियेसीं ।

देखता झाला श्रीगुरुसी । मानसमूर्ति जैसी देखे ॥८१॥

विस्मित होऊनि मानसीं । नमिता झाला श्रीगुरुमूर्तीसी ।

स्तोत्र करी बहुवसी । अतिभक्तीकरुनियां ॥८२॥

श्र्लोक ॥ यद्दिव्यपादद्वयमेवसाक्षाद्‌ , अधिष्‍ठितं देवनदीसमीपे ।

य उत्तरे तीरनिवासिरामो, लक्ष्मीपतिस्त्वं निवसन्स नित्यम्‌ ॥८३॥

ओंव्या ॥ येणेंपरी श्रीगुरुसी । विनवी माधवारण्य हर्षी ।

श्रीगुरू म्हणती संतोषीं । तया माधवारण्यासी ॥८४॥

श्र्लोक ॥ अत्यंतमार्गस्थितिमार्गरुपं, अत्यंतयोगादधिकारतत्त्वम्‌ ।

मार्गं च मार्गं च विचिन्वतो मे, मार्गोदयं माधव दर्शये ते ॥८५॥

ओंव्या ॥ ऐसें श्रीगुरू तयासी आश्वासोनि म्हणती हर्षी ।

निजस्वरुप तयासी । दाविते झाले परियेसा ॥८६॥

श्रीगुरुचें स्वरुप देखोनि । संतोषी झाला तो मुनि ।

विनवीतसे कर जोडूनि । नानापरी स्तुति करी ॥८७॥

जय जया जगद्गुरू । त्रयमूर्तीचा अवतारू ।

लोकां दिससी नरु । परमपुरुषा जगज्ज्योति ॥८८॥

तूं तारक विश्वासी । म्हणोनि भूमीं अवतरलासी ।

कृतार्थ केलें आम्हांसी । दर्शन दिधलें चरण आपुले ॥८९॥

ऐसेपरी श्रीगुरुसी । स्तुति करी तो तापसी ।

संतोष होऊन अति हर्षी । आश्वासिती तया वेळीं ॥९०॥

म्हणती श्रीगुरू तयासी । सिद्धि झाली तुझ्या मंत्रासी ।

तुज सद्गति भरंवसीं । ब्रह्मलोक प्राप्त होय ॥९१॥

नित्यपूजा तूं मानसीं । करिसी नृसिंहमूर्तीसी ।

प्रत्यक्ष होईल परियेसीं । न करीं संशय मनांत ॥९२॥

ऐसें सांगोनि तयासी । श्रीगुरू निघाले परियेसीं ।

आले वासरब्रह्मेश्वरासी । गंगातीर महाक्षेत्र ॥९३॥

तया गंगातटाकांत । श्रीगुरू समस्त शिष्यांसहित ।

स्नान करितां गंगेंत । आला तेथें विप्र एक ॥९४॥

कुक्षिव्यथा असे बहुत । तटाकीं असे लोळत ।

उदरव्यथा अत्यंत । त्यजूं पाहे प्राण देखा ॥९५॥

पोटव्यथा बहु त्यासी । नित्य करी तो उपवासासी ।

भोजन केलिया दुःख ऐसी । प्राणांतिक होतसे ॥९६॥

याकारणें द्विजवर । सदा करी फलाहार ।

अन्नासी त्यासी असे वैर । जेवितां प्राण त्यजूं पाहे ॥९७॥

पक्षमासां भोजन करी । व्यथा उठे त्याचे उदरीं ।

ऐसा किती दिवसवरी । कष्‍टत होता तो द्विज ॥९८॥

पूर्व दिवसीं तया ग्रामीं । आला सण महानवमी ।

जेविला मिष्‍टान्न मनोधर्मी । मासें एक पारणें केलें ॥९९॥

भोजन केलें अन्न बहुत । त्याणें पोट असे दुखत ।

गंगातीरीं असे लोळत । प्राण त्वरित त्यजूं पाहे ॥१००॥

दुःख करी द्विज अपार । म्हणे गंगेंत त्यजीन शरीर ।

नको आतां संसार । पापरुपें वर्तत ॥१॥

अन्न प्राण अन्न जीवन । कवण असेल अन्नावीण ।

अन्न वैरी झालें जाण । मरण बरवें आतां मज ॥२॥

मनीं निर्धार करोनि । गंगाप्रवेश करीन म्हणोनि ।

पोटीं पाषाण बांधोनि । गंगेमध्यें निघाला ॥३॥

मनीं स्मरे कर्पूरगौर । उपजलों आपण भूमिभार ।

केले नाहीं परोपकार । अन्नदानादिक देखा ॥४॥

न करीं पुण्य इह जन्मांत । जन्मांतरीं पूर्वी शत ।

पुण्यफळ असे दिसत । मग हे कष्‍ट भोगीतसें ॥६॥

अपूर्ती पूजा ईश्वराची । केली असेल निंदा गुरुची ।

अवज्ञा केली मातापितयांची । मग हे कष्‍ट भोगीतसें ॥७॥

अथवा पूर्वजन्मीं आपण । केलें असेल द्विजधिक्कारण ।

अतिथि आलिया न घालीं अन्न । वैश्वदेवसमयासी ॥८॥

अथवा मारिलें वोवरांसी । अग्नि घातला रानासी ।

वेगळें सांडूनि जनकजननींसी । स्त्रियेसहित मी होतों ॥९॥

मातापिता त्यजोनियां । असों सुखें जेवूनियां ।

पूर्वार्जवापासोनियां । मग हे कष्‍ट भोगीतसें ॥११०॥

ऐसीं पापें आठवीत । विप्र जातो गंगेंत ।

तंव देखिलें श्रीगुरुनाथें । म्हणती बोलावा ब्राह्मणासी ॥११॥

आणा आणा त्या ब्राह्मणासी । प्राण त्यजितो कां सुखेसीं ।

आत्महत्या महादोषी । पुसों कवण कवणाचा ॥१२॥

श्रीगुरुवचन ऐकोनि । गेले शिष्य धांवोनि ।

द्विजवरातें काढोनि । आणिलें श्रीगुरुसन्मुख ॥१३॥

अनाथासी कल्पतरु । दुःखिष्‍टासी कृपासागरू ।

पुसतसे श्रीगुरू । तया दुःखिष्‍ट विप्रासी ॥१४॥

श्रीगुरू म्हणती तयासी । प्राण कां गा त्यजूं पाहसी ।

आत्महत्या महादोषी । काय वृत्तांत सांग आम्हां ॥१५॥

विप्र म्हणे गा यतिराया । काय कराल पुसोनियां ।

उपजोनि जन्म वायां । भूमिभार जाहलों असें ॥१६॥

मास-पक्षां भोजन करितों । उदरव्यथेनें कष्‍टतों ।

साहूं न शकें प्राण देतों । काय सांगूं स्वामिया ॥१७॥

आपणासी अन्न वैरी असतां । केवीं वांचावें गुरुनाथा ।

शरीर सर्व अन्नगता । केवीं वांचूं जगद्गुरु ॥१८॥

श्रीगुरु म्हणती ब्राह्मणासी । तुझी व्यथा गेली परियेसीं ।

औषध असे आम्हांपासीं । क्षण एकें सांगों तुज ॥१९॥

संशय न धरीं आतां मनीं । भिऊं नको अंतःकरणीं ।

व्याधि गेली पळोनि । भोजन करी धणीवरी ॥१२०॥

श्रीगुरुवचन ऐकोनि । स्थिर झाला अंतःकरणीं ।

माथा ठेवूनि श्रीगुरुचरणीं । नमन केलें तया वेळीं ॥२१॥

इतुकिया अवसरीं । तया ग्रामींचा अधिकारी ।

विप्र एक अवधारीं । आला गंगास्नानासी ॥२२॥

तंव देखिलें श्रीगुरुसी । येऊनि लागला चरणांसी ।

नमन केलें भक्तीसीं । मनोवाक्कायकर्मे ॥२३॥

आश्वासोनि तये वेळीं । पुसती श्रीगुरू स्तोममौळी ।

कवण नाम कवण स्थळीं । वास म्हणती तयासी ॥२४॥

ऐकोनि श्रीगुरुचें वचन । सांगतसे तो ब्राह्मण ।

गोत्र आपलें कौंडिण्य । आपस्तंब शाखेसीं ॥२५॥

नाम मज 'सायंदेव' असे । वास-स्थळ आपलें 'कडगंची'स ।

आलों असे उदरपूर्तीस । सेवा करितों यवनाची ॥२६॥

अधिकारपणें या ग्रामीं । वसों संवत्सर ऐका स्वामी ।

धन्य धन्य झालों आम्ही । तुमचे दर्शनमात्रेसीं ॥२७॥

तूं तारक विश्वासी । दर्शन दिधलें आम्हांसी ।

कृतार्थ झालों भरंवसीं । जन्मांतरींचे दोष गेले ॥२८॥

तुझा अनुग्रह होय ज्यासी । तरेल या भवार्णवासी ।

अप्रयत्‍नें आम्हांसी । दर्शन दिधलें स्वामिया ॥२९॥

श्र्लोक ॥ गंगा पापं शशी तापं दैन्यं कल्पतरुस्तथा ।

पापं तापं च दैन्यं च हरेच्छ्रीगुरुदर्शनम्‌ ॥१३०॥

टीका ॥ गंगा देखितांचि पापें जाती । चंद्रदर्शनें ताप नासती ।

कल्पतरुची ऐसी गति । दैन्यवेगळा करी जाण ॥३१॥

तैसे नव्हती तुमचे दर्शनगुण । पाप-ताप दैन्यहरण ।

देखिले आजि तुमचे चरण । चतुर्वर्गफल पावलों ॥३२॥

ऐशी स्तुति करुनि । पुनरपि लागला श्रीगुरुचरणीं ।

जगद्गुरु अश्वासोनि । निरोप देती तया वेळीं ॥३३॥

श्रीगुरू म्हणती तयासी । आमुचें वाक्य परियेसीं ।

जठरव्यथा ब्राह्मणासी । प्राणत्याग करीतसे ॥३४॥

उपशमन याचे व्याधीसी । सांगों औषध तुम्हांसी ।

नेवोनि आपुले मंदिरासी । भोजन करवीं मिष्‍टान्न ॥३५॥

अन्न जेवितां याची व्यथा । व्याधि न राहे सर्वथा ।

घेऊनि जावें आतां त्वरिता । क्षुधाक्रांत विप्र असे ॥३६॥

ऐकोनि श्रीगुरुचें वचन । विनवीतसे कर जोडून ।

प्राणत्याग करितां भोजन । या ब्राह्मणासी होतसे ॥३७॥

जेविला काल मासें एका । त्याणें प्राण जातो ऐका ।

अन्न देतां आम्हांसी देखा । ब्रह्महत्या त्वरित घडेल ॥३८॥

श्रीगुरु म्हणती सायंदेवासी । आम्ही औषधी देतों यासी ।

अपूपान्न-माषेसीं । क्षीरमिश्रित परमान्न ॥३९॥

अन्न जेवितां त्वरितेसीं । व्याधि जाईल परियेसीं ।

संशय न धरीं तूं मानसीं । त्वरित न्यावें गृहासी ॥१४०॥

अंगीकारोनि तया वेळीं । माथा ठेवी चरणकमळीं ।

विनवीतसे करुणाबहाळी । यावें स्वामी भिक्षेसी ॥४१॥

अंगीकारोनि श्रीगुरुनाथ । निरोप देती हो कां त्वरित ।

सिद्ध म्हणे ऐक मात । नामधारक शिष्योत्तमा ॥४२॥

आम्ही होतों तये वेळीं । समवेत-शिष्य सकळीं ।

जठरव्यथेचा विप्र जवळी ; । श्रीगुरू गेले भिक्षेसी ॥४३॥

विचित्र झालें त्याचे घरीं । पूजा केली परोपरी ।

पतिव्रता त्याची नारी । 'जाखाई' म्हणिजे परियेसा ॥४४॥

पूजा करिती श्रीगुरुसी । षोडशोपचारें परियेसीं ।

तेणेंचि रीतीं आम्हांसी । शिष्यां सकळिकां वंदिलें ॥४५॥

श्रीगुरुपूजा-विधान । विचित्र केलें अतिगहन ।

मंडळ केलें रक्तवर्ण । एकेकासी पृथक्‌-पृथक्‌ ॥४६॥

पद्म रचूनि अष्‍टदळी । नानापरीचे रंगमाळी ।

पंचवर्ण चित्रमाळी । रचिली तियें परियेसा ॥४७॥

चित्रासन श्रीगुरुसी । तेणेंचिपरी सकळिकांसी ।

मंडळार्चनविधीसीं । करिती पुष्पगंधाक्षता ॥४८॥

संकल्पोनि विधीसीं । नमन केलें अष्‍टांगेसीं ।

माथा ठेवूनि चरणीं, न्यासी । पाद सर्वही अष्‍टांगीं ॥४९॥

षोडशोपचार विधीसीं । पंचामृतादि परियेसीं ।

रुद्रसूक्तमंत्रेसीं । चरण स्नापिले तये वेळीं ॥१५०॥

श्रीगुरुचरणीं अतिहर्षी । पूजा करीत षोडशी ।

तया विप्रा ज्ञान कैसी । चरणतीर्थ धरिता झाला ॥५१॥

तया चरणतीर्थासी । पूजा करीत भक्तीसीं ।

गीतवाद्यें आनंदेसीं । करी आरति नीरांजन ॥५२॥

अनुक्रमें श्रीगुरुपूजा । करिता झाला विधिवोजा ।

पुनरपि षोडशोपचारें पूजा । करीतसे भक्तीनें ॥५३॥

अक्षय वाणें आरति । श्रीगुरुसी ओंवाळिती ।

मंत्रघोष अतिभक्तीं । पुष्पांजळी करिता झाला ॥५४॥

अनेकपरी गायन करी । नमन करी प्रीतिकरीं ।

पतिव्रता असे नारी । पूजा करिती उभयवर्ग ॥५५॥

ऐसेपरी श्रीगुरुसी । पूजा केली परियेसीं ।

तेणेंचि विधीं शिष्यांसी । आम्हां समस्तांसी वंदिलें ॥५६॥

संतोषोनि श्रीगुरुमूर्ति । वर देती अतिप्रीतीं ।

तुझी संतती होईल ख्याति । गुरुभक्ति वंशोवंशीं ॥५७॥

तूं जाणसी गुरुचा वास । अभिवृद्धि होय वंशोवंश ।

पुत्रपौत्रीं नांदाल हर्षी । गुरुभक्ति येणेंपरी ॥५८॥

ऐसें बोलोनि द्विजासी । आशीर्वचन देती अतिहर्षी ।

नमन करुनि श्रीगुरुसी । ठाय घातले तये वेळीं ॥५९॥

नानापरीचें पक्क्वान्न । अपूपादि माषान्न ।

अष्‍टविध परमान्न । शर्करासहित निवेदिलें ॥१६०॥

शाक पाक नानापरी वाढताति सविस्तारीं ।

भोजन करिती प्रीतिकरीं । श्रीगुरुमूर्ति परियेसा ॥६१॥

जठरव्यथेच्या ब्राह्मणें । भोजन केलें परिपूर्ण ।

व्याधि गेली तत्क्षण । श्रीगुरूचे कृपादृष्‍टीनें ॥६२॥

परीस लागतां लोहासी । सुवर्ण होय परियेसीं ।

दर्शन होतां श्रीगुरुसी । व्याधि कैंची सांग मज ॥६३॥

उदय जाहलिया दिनकरासी । संहार होतो अंधकारासी ।

श्रीगुरुकृपा होय ज्यासी । दैन्य कैंचें तया घरीं ॥६४॥

ऐसेपरी श्रीगुरुनाथें । भोजन केलें शिष्यासहित ।

आनंद झाला तेथें बहुत । विस्मय करिती सकळै जन ॥६५॥

अभिनव करिती सकळ जन । द्विजासी वैरी होतें अन्न ।

औषध झालें तेंचि अन्न । व्याधि गेली म्हणताति ॥६६॥

सिद्ध म्हणे नामधारकास । श्रीगुरुकृपा होय ज्यास ।

जन्मांतरींचे जाती दोष । व्याधि कैंची त्याचे देहीं ॥६७॥

गंगाधराचा नंदन । सरस्वती सांगें विस्तारोन ।

गुरुचरित्र कामधेनु । ऐका श्रोते एकचित्तें ॥६८॥

जे ऐकती भक्तीनें । व्याधि नसती त्यांचे भुवना ।

अखिल सौख्य पावती जाणा । सत्यं सत्यं पुनः सत्यं ॥६९॥

इति श्रीगुरुचरित्रामृते परमकथाकल्पतरौ श्रीनृसिंहसरस्वत्युपाख्याने सिद्ध-नामधारकसंवादे करंजनगराभिगमनं तथा विप्रोदरव्यथानिरसनं नाम त्रयोदशोऽध्यायः ॥१३॥

॥ श्रीगुरुदेव दत्त ॥ ॥ ओंवीसंख्या १६९ ॥ ॐ ॥

॥श्रीगुरुदत्तात्रेयार्पणमस्तु॥

गुरुचरित्रअध्यायचौदावा