श्री हनूमत् पञ्च चामरम्

नमोऽस्तु ते हनूमते दयावते मनोगते

सुवर्णपर्वताकृते नभस्स्वतः सुताय ते ।

न चाञ्जनेय ते समो जगत्त्रये महामते

पराक्रमे वचःकमे समस्तसिद्धिसङ्क्रमे ॥१॥

रविं ग्रसिष्णुरुत्पतन् फलेच्छया शिशुर्भवान्

रवेर्गृहीतवानहो समस्तवेदशास्त्र्कम् ।

भवन्मनोज्ञभाषणं बभूव कर्णभूषणं

रघूत्तमस्य मानसांबुजस्य पूर्णतोषणम् ॥२॥

धरात्मजापतिं भवान् विभावयन् जगत्पतिं

जगाम रामदासतां समस्तलोकविश्रुताम् ।

विलङ्घ्य वारिधिं जवात् विलोक्य दीनजानकीं

दशाननस्य मानसं ददाह लङ्कया समम् ॥३॥

विलोक्य मातरं कृशां दशाननस्य तद्वने

भवानभाषत प्रियं मनोहरं च संस्कृतम् ।

समस्तदुष्टरक्षसां विनाशकालसूचनं

चकार रावणाग्रतः नयेन वा भयेन वा ॥४॥

महाबलो महाचलं समुह्य चौषधिप्रभं

भवान् ररक्ष लक्ष्मणं भयावहे  महावहे ।

महोपकारिणं तदा भवन्तमात्मबान्धवं

समस्तलोकबान्धवोऽप्यमन्यत स्वयं विभुः ॥५॥

भवांश्च यत्र यत्र तत् शृणोति रामकीर्तनं

करोति तत्र तत्र भोः सभाष्पमस्तकाञ्जलिं ।

प्रदेहि मेऽञ्जनासुत त्वदीयभक्तिवैभवं

विदेहि मे निरञ्जनं च रामदासदासताम् ॥६॥

अगण्यपुण्यवान् भवान् अनन्यधन्यजीवनः

विमुच्य मौक्तिकस्रजं ददौ धरात्मजा मुदा ।

भवन्तमालिलिङ्ग यद् रघूत्तमः स्वयं वदन्

इदं हि मे हनूमतः प्रदेयसर्वमित्यहो ॥७॥

विदेहराजनन्दिनीमनोहरे वरे परे

विदेहमुक्तिदायके विधेहि मे मनो हरे ।

क्षणं क्षणं निरीक्षणं भवेद् यथा मयि प्रभोः

तथा   निवेदयस्व मद्दशां दशाननान्तके ॥८॥

इदं च पञ्चचामरं गृहाण दासकल्पितं

समीरणात्मसंभव प्रमोदमानचेतसा ।

रिपून् षडान्तरान् विनाशयाशु दुर्दमान्

पुनर्भवाख्यकर्दमात् विमुच्य पाहि पाहि माम् ॥९॥