प्राचीन काळी एक सावकार होता, त्याला सात मुलगे आणि सात सून होत्या. या सावकाराला एक मुलगीही होती जी दिवाळीत सासरच्या घरून आई-वडिलांच्या घरी आली होती. दिवाळीत घराला लिपायचे म्हणून माती आणण्यासाठी सात सून जंगलात गेल्या, तेव्हा त्यांची मेहुणीही त्यांच्यासोबत गेली.
ज्या ठिकाणी सावकाराची मुलगी माती खणत होती त्या ठिकाणी सायाळ तिच्या मुलांसोबत राहत असे. माती खोदत असताना सावकाराच्या मुलीच्या खुरप्याने चुकून सायाळच्या एका मुलाचा मृत्यू झाला. यामुळे संतापून सायाळ म्हणाली - मी तुझा गर्भ बांधेन.
सायाळचे बोलणे ऐकून सावकाराची मुलगी तिच्या सात मेहुण्यांना एक एक करून गर्भ तिच्या जागी बांधून घेण्याची विनंती करते. सर्वात धाकटी वहिनी तिच्या नणंदेच्या जागी तिचा गर्भ बांधून घेण्यास सहमत होते. यानंतर धाकट्या वहिनीला जी काही मुले असतील ती सात दिवसांनी मरतात. अशा प्रकारे सात पुत्रांचा मृत्यू झाल्यानंतर त्यांनी पंडितांना बोलावून याचे कारण विचारले. पंडितांनी सुरही गाईची सेवा करण्याचा सल्ला दिला.
सुरही सेवेवर खूश होऊन तिला सायाळकडे घेऊन जाते. वाटेत थकवा आल्यावर दोघेही विश्रांती घेऊ लागतात. अचानक सावकाराची धाकटी सून बाजूला दिसते, तिला दिसले की एक साप गरुड पंखनीच्या मुलाला चावणार आहे आणि ती त्या सापाला मारते. दरम्यान, गरुड पंखनी तिथे येते आणि रक्त पसरलेले पाहून तिला वाटते की लहान सुनेने आपल्या मुलाला मारले आहे, यावर ती लहान सूनला चोपण्यास सुरुवात करते.
तिने मुलाचा जीव वाचवल्याचे धाकटी सून सांगते. यावर गरुड पंखनी खूश होतो आणि त्यांना सुरहीसोबत सायाळकडे पोहचवते.
तेथे लहान सूनच्या सेवेने सायाळ प्रसन्न होते आणि तिला सात मुलगे आणि सात सून होण्याचा आशीर्वाद देते. सायाळच्या आशीर्वादाने धाकट्या सुनेचे घर मुलगे आणि सुनेने भरून जाते.
अहोईचा अर्थ 'विपरित घटनेला अनुकूल करणष आणि कोणत्याही अप्रिय घटनेपासून वाचवणे' असाही होतो.