|| श्रीगजाननस्तोत्र ||

|| संतकंवी श्री दासगणूविरचित || || श्रीगजाननस्तोत्र ||

||श्रीगणेशाय नमः ||

हे सर्वाद्या सर्वशक्ती | हे जगदोद्वारा जगत्पति |

साहय व्हावें सत्वरगति | या लेकराकारणें ||१||

जे जे काही ब्रम्हांडात | तें तें तुझें रुप सत्य |

तुक्यापुढें नाहीं खचित | कोणाचीही प्रतिष्ठा ||२||

तूं निरंजन निराकार | तूंच अवधूत दिगंबर |

साकाररुप सर्वेश्र्वर | विश्र्वनाथ तूंच की ||३||

जे जे काही म्हणावें | तें तें तुझे रुप बरवें |

दासगणूस आतां पावे | हीच आहे याचना ||४||

तूंच काशी विश्र्वेश्वर | सोमनाथ बद्रीकेदार |

महंकाल तेवि ओंकार | तूंच की रे त्र्यंबकेश्र्वरा ||५||

भीमाशंकरा मल्लिकार्जुन | नागनाथ पार्वतीरमण |

श्रीघृणेश्वर म्हणून | वेरुळगांवी तूंच की ||६||

तूंच परळी वैजनाथ | निधीतटाला तूंच स्थित |

रामेश्वर पार्वतीकांत | सर्व संकट निवारता ||७||

हे कृपार्णवा नारायणा| महाविष्णो आनंदधना |

हे शेषशायी परिपूर्णा | नरहरि वामना रघुपते ||८||

तूं वृंदावनीं श्रीहरी | तूं पांडुरंग पंढरपुरीं |

व्यंकटेश तूं गिरीवरीं | पुरीमाजीं जगन्नाथे ||९||

द्वारेसी नंदनंदन | नाम देती तुजकारण |

जैसे भक्तांचें इच्छील मन | तैसे तुज ठरविती ||१०||

आता हे चंद्रभागातटविहारा | या गजाननस्तोत्रा साहय करा |

हेंच मागें पसरुनि पदा | तुज विठठले दासगणू ||११||

गजानन जे स्वरुप कांही | तें तुक्याविण वेगळे नाही |

दत्त भैरव मार्तड तेही | रुपें तुझीच अधोक्षजा ||१२||

या सर्व स्वरुपांकारण | आदरे मी करी वंदन |

माझे त्रिताप करा हरण | हेंच आहे मागणे ||१३||

हें महालक्ष्मी कुलदेवते | कृपाकटाक्षें लेकरातें |

पाही दासगणूतें | हीच तुजला प्रार्थना ||१४||

आतां श्रीशंकराचार्य गुरुवर | तेवी नाथ मच्छिंदर |

निवृत्तीदास ज्ञानेश्वर | समर्थ सज्जनगडीचे ||१५||

हे तुकारामा महासंता | तुजलागी दंडवता |

करितों होई मला त्राता | नाहीं ऐसे म्हणूं नका ||१६||

हे शिडी।कर बाबासाई | लेकरांसाठी धांव घेई |

वामनशास्त्री माझे आई | माझी उपेक्षा करुं नका ||१७||

हे शेगांवीच्या गजानना | महासंत्ता आनंदघना |

तुला येऊं दे काहीं करुणा | या अजाण दासगणुची ||१८||

तुम्हां सर्वा प्रार्थून | स्तोत्र करितो हे लेखन |

माक्या चित्तीं म्हणून | वास आपण करावा ||१९||

जे जे तुम्ही वदवाल कांही | तेंच लिहीन कागदीं पाहीं |

स्वतंत्रता मलजा नाही | मी पोषणा तुमचना असें ||२०||

माघमांसीं सप्तमीस | वद्यपक्षीं शेगांवात |

तुम्ही प्रगटला पुण्यपुरुष | पंथाचिया माझारी ||२१||

उष्टया पत्रावळी शोधन | तुम्ही केल्या म्हणून |

मिळालें की नामभिमान | पिसा पिसा ऐसें तुम्हा ||२२||

उगी न वाढावी महती | म्हणून ऐसी केली कृती |

तुम्ही साच गुरुमूर्ती | लपून बसाया कारणे ||२३||

परि विचारवंत जे ज्ञानी | तें तुम्हालागी पाहुनी |

भ्रमा हातफळी देऊनी | पाय तुमचे वंदितात ||२४||

बंकटलाल दामोदर | हे दोघे चतुर नर |

भ्रमातें सारुन दूर | शरण आले तुम्हांला ||२५||

बंकटलालाचें सदनास | तुम्ही राहिला कांही दिवस |

तेथे जानराव देशमुखास | मरत असतां वांचविले ||२६||

केवळ पाजुनियां तिर्था | आपुल्या पदींचे समर्था |

तुजलागी दंडवता | असो आमुचा बरचेवर ||२७||

तुझीया लिलानिधीचा | नच लागे पार साचा |

टिटवींने सागाराचा अंत कसा घेववेल ? ||२८||

पितांबरा देऊनी भोपळा | नाल्यास तुम्ही पाठविला |

जल तें हो आणविण्यांला | तहान लागली म्हणून ||२९||

पितांबरासी बजाविलें | ओंजळीनें पाणी भले |

न पाहिजेतुंवा भरले | या माझिया भोपळयांत ||३०||

जलांत तुंबा बुडवावा | जलें पूर्ण भरुन घ्यावा |

आणि तोच मला आणून द्यावा | यांत अंतर करुं नको ||३१||

तुंबा बुडेल ऐंसे पाणी | नव्हते नाल्यालागुनी |

विश्र्वास ठेवलोनिया वचनीं | ऐसे केलें पितांबरे ||३२||

नाल्याचिया जलास | तुंबा तो लावितां सरसी |

आपोआप त्या ठायासी | भव्य खांच पडली की ||३३||

तुंबा त्यांत भरत आला | ऐशी तुझी अगाध लिला |

ती साच वर्णण्याला | शेषही थकेल वाटते ||३४||

सोमवारी प्रदोषांसी | बंकटलालच्या सदनरासी |

भाविकां आपण व्योमकेशी | दिसतसां महाराजा ||३५||

यात नवल ना तिळभर | कां की तूंच शंकर रमावर |

हे जेवढे चराचर | तेवढे तुम्हींच आहात की ||३६||

तुझे स्वरुप यथातथ्य | मानवासी नाहीं कळत |

म्हणून पडती भ्रमांत | मायावधहोऊनी ||३७||

प्रातः कालाचे वेळीं | संपली होती दिवासही |

जानकीराम देईना मुळीं | विस्तव तुमच्या चिलमिस ||३८||

जानकीराम सोनार बागेसरीचा वैश्र्वानर |

द्यावयासी कुरकुर | करुं लागला असे की ||३९||

तें अंतज्ञानी जाणून | कौतुक दाविले करुन |

चिलीम विस्तवांवाचून | पेटूनिया दाविली ||४०||

सोनार विस्तव देण्यांला | नाहीं ऐसे वदला|

म्हणूनिया येता झाला | राग भगवंताकारणें ||४१||

चिंचवणे ते सोनाराचें | नासलें अक्षय तृतीयेचें |

प्राणघातक किंडयांचे | झालें त्यांत साम्राज्य ||४२||

अवघे टकमका पाहती | नाका पदर लाविती |

एकमेकां सांगती | हें चिंचवणे खाऊ नका ||४३||

मग जानकीराम म्हणाला | साधूस वितव ना दिला |

त्याचा हा प्रत्यय आला | धन्य धन्य हा गजानन ||४४||

मग तात्काळ उठून वेगेंसी | आला बंकटलाल सदनासी |

हकीकत बंकटलालासी | सर्व केली निवेदन ||४५||

बंकटलालाचे वशिल्यानें | चरण धरिलें सोनारानें |

अनन्यभाव भक्तींने | गजाननाचे तेधवां ||४६||

गुरुराया अंतर | मऊ आपले साचार |

तेंच का हो केले कठारे | मजविषयी समर्था ||४७||

आतां या चिचवण्यासी | हात लावा पुण्यराशी |

त्याविण मी सदनासी | न जाय येथून ||४८||

ऐसी त्याच एकुण गिरा | चिंचवण्यासी लाविले करा |

चिंचवणी तेच झारा झरा | अमृताचा विबुधहो ||४९||

यापरी जानकीराम शरण आला | अखेर आपुल्या पदाला |

मुकीनचंदु कृतार्थ केला | खाऊन दोन कानवले ||५०||

माधव नामें चिंचोलीचा | ब्राम्हाण एक होता साचा |

त्यास बोध अध्यात्माचा | तुम्हीच एक केलात ||५१||

भ्रांती त्याची उठविली | प्रपंच माया तोडिली |

मोक्ष पर्वणी लाधली | तया माधवाकारणें ||५२||

ऐसें आपुलें महिमान | श्रेष्ठ आहे सर्वाहून |

पदरी असल्या विपुल पुण्य | पाय तुझे सांपडती ||५३||

वसंत पूजेकारण | घनपाठी ब्राम्हाण |

आणविलेत आपण | ऐन वेळीं तेधवा ||५४||

बंकटलालें आपणासी | नेले खावया मक्यासी |

आपुलिया मळयासी | आत आग्रह करुनी ||५५||

मोहळें होती मळयांत | मधमाशांची भव्य सत्य |

तीं पेटविता आगटीप्रत | उठती झालीं निजलीलें ||५६||

मधमाशांसी पाहून | लोक करिती पलायन |

भय जिवाचें दारुण | आहे की प्रत्येकाला ||५७||

तुम्ही मात्र निर्धास्त बैसता झाला मळयांत |

मधमाशा अतोनांत | बसल्या तुमच्या अंगावरी ||५८||

लोक दुरुन पाहती | परी न कोणाची होय छाती |

तुम्हां सोडवाया गुरुमूर्ती | मधमाशांच्या त्रासांतून ||५९||

बंकटलाल दु;खी झाला | पाहून त्या माशाला |

त्यांनी मात्र थोड केला | प्रयत्न तुम्हां सोडविण्यांचा ||६०||

कांही वेळ गेल्यावरी | तुम्हीच आज्ञ केली खरी |

मधमाशांस जाया दुरी | तें अवघ्यांनी पाहिलें ||६१||

आपुल्या आज्ञेनुसार | मधमाशांस झाल्या दुर |

बंकट म्हणे सोनार| आणवितों कांटे काढावया ||६२||

कां की मधमाशांचे काटे | रुतले असतील मोठें |

ते लपून बसती बेटे | स्वामी अवघ्या शरीरांत ||६३||

म्हणून ते काढावया | सोना आणवितो ये ठायां |

आपण म्हणालात वाया | हा त्रास घेऊं नका ||६४||

योगशास्त्र येतें मला | मी योगबलें कांटयाला |

बाहेर काढितो त्याजला | सोना कशास पाहिजे ? ||६५||

ऐसें बदून कुंभक केला | तेधवा की आपण भला |

तेणें बाहेर काटयाला | पडणें अवश्यक झाले की ||६६||

हे कौतुक सवा्रनी | पाहिले त्या ठिकाणी |

जो तो मनुष्य जोडी पाणी | स्वामी आपणांकारणे ||६७||

आपण म्हणाला त्यावर | हे जीवांनो, घटकाभर |

बैसा या वृक्षावर | आतां कोणास चावूं नका ||६८||

संकल्प बंकटलालचा | पूर्ण करणें आहे साचा |

सोहळा मका सेवण्यांचा | निर्विघ्न त्याचा होऊं द्या ||६९||

पहा माशा उठतां क्षणी | तुम्ही गेलांत पळूनी |

संकट येतां नाही कोणही | तारिता हे ध्यांनी धरा ||७०||

लाडू, पेढे खावयास | लोक जमती विशेष |

परी साहय संकटास | कोणीही करीना ||७१||

हे तत्व ध्यानी धरा | ईश्र्वरासी आपुला करा |

म्हणजे सफल होय खरा | तुमचा की संसार ||७२||

ऐसा उपदेश भक्ताप्रती | साच केलात गुरुमूर्ति |

एक्या मुखें करुं किंती | मी आपुलें वर्णन ||७३||

कृष्णाजीचें मळयांत | दांभिक गोसावी आले बहुत |

जे होते सांग्रत | शुष्क वेदांत जगाला ||७४||

त्या गोसाव्यांचा ब्रहागिरी | महंत आणिला वाटेकरी |

जो जळत्या पलंगावंरी | तुम्हांजवळ ना बैसला ||७५||

चहूंकडून होता पेटला | तो अग्नी आपण शांत केला |

तेणें त्या ब्रम्हागिरीला | कौतुक आत वाटले ||७६||

सर्व आभमान सोडून | आपणां तो आला शरण |

अग्नीचें ते अग्नीपण | चांदण्यापरी केले तुम्ही ||७७||

टाकळीकर हरीदासाचा | घोडा आज्ञेंत वागला |

तो सर्वानी पाहिला अशक्य कांही आपणाला | नाही उरलें जगात ||७९||

आडगांव आकोली गांवात | कावळे शिरता भंडा-यात |

आपण पळविले क्षणांत | आज्ञा त्यासी करुन ||८०||

अजूनपर्यत त्या ठायी | कावळा ये ना एकही |

संत जे वदतील कांही | खोटे होय कोठून ? ||८१||

प्रखर असुनी उन्हाळा | निर्जनशा काननाला |

ऐन दुपारचे समायाला | कौतुक केले आभनव ||८२||

अकोलीच्या रानांत | सर्व्हे नंबर बावन्नात |

एका शुष्क गर्दाडाप्रत | बनविली तुम्ही पुष्करिणी ||८३||

भक्त आपुला पितांबर | कृपा होती त्याचेवर |

तयाचाही आधकार | थोर आपण बनविला ||८४||

ज्यातीप्रत मिळाल्या ज्योत | भेद काही न तेथे उरत |

खराच पितांबर पुण्यवंत साक्षात्कारी जाहला ||८५||

वठलेल्या आंब्याला | त्यांनी आणविला पाला |

कोंडोली ग्रामाला | हे कृत्य झाले की ||८६||

भीमा अमरजा संगमासी | क्षेत्र गाणगापुरासी |

पर्णे फुटलीं टोणप्यासी | नरसिंह सरस्वती कृपेने ||८७||

तेंच कृत्य कोंडोलीतें | करविले पितांबरा हातें |

आपणची गुरुमर्ते | हे स्वामी समर्था ||८८||

वद्य पक्षांत माघमासी | सोमवतीच्या पर्वासी |

क्षेत्र ओंकारेश्ररासी | गेले असतां भक्त तुमचे ||८९||

तेथें महानदी नर्मदेंत | नौका फुटली अकस्मात |

पाणी येऊ लागले आंत | नाव बुडूं लागली ||९०||

त्या नौकेंत आपण होतां | म्हणून नर्मदा लाबी हातां |

फुटलेल्या ठायी तत्वतां | ऐसा प्रभाव आपुला हो ||९१||

नौका कांठास लाविली | नर्मदेने आणून भली |

आपणां बदूंन गुप्त झाली | हें बहुतांनी पाहिलें ||९२||

त्र्यंबक पुत्र कवराचा | आपुला भक्त होता साचा |

जो अभ्यास वैद्यकीचा | हैद्राबादी करीत असे ||९३||

त्याची कांदा भाकर| जैसा द्वादकाधीश भगवान |

कौरवांचे पक्वान्न सांडूनिया भक्षण | करी विदुर कण्यांचे ||९५||

तैसेंच आपण केलें | कवराचें अन्न भक्षिलें |

ख-या भक्तीचें भुकेले | आपण आहा महाराजा ||९६||

सवळदचा गंगाभारती | तया फुटली रक्तीपिती |

तो त्रासून जिवाप्रती | आला असतां आपणाकडे ||९७||

लोक अवघे तिटकारा करुं लागलें त्याचा खरा |

कोणी न देती त्यास थारा | रोगभय करुन ||९८||

त्या गंगाभारतीस | येऊं न देती दर्शनास |

कोणी आपल्या शेगांवास | ऐसी स्थिती जाहली ||९९||

लोक म्हणती तयाप्रत | मिसळू नकोस लोकांत |

त्रास न द्यावा यत्किंचित | तूं समर्थाकारणें ||१००||

तो गोसावी एकें दिवशी | आला आपुल्या दर्शनासी |

डोई ठेवतां पायांसी | मारिले आपण तयाला ||१||

थोबाड झोडिलें दोन्ही हातें | लाथ मारुन कमरेतें |

उलथून पाडिला रस्त्याते | थुंकून त्याच्या अंगावरी ||२||

बेडका पउतां अंगावर | गंगाभारती हर्षला फार |

म्हणे आतां होईल दूर | व्याधी माझी नि;संशय ||३||

जो बेडका होता पडला | तोच त्याने मलम केला |

अवघ्या अंगास लाविला | चोळचोळूनी निज हातें ||४||

ऐशा रीती सेवा करीत | राहिला गोसावी शेगांवात |

तयाच्या महारोगाप्रत | आपण की हो निवटिलें ||५||

तुमच्या कृपेचिया पुढें | औषध काय बापुडे |

अमृत तेंही फिके पडे | ऐसा महिमा अगाध ||६||

कोणतेंही संकट जरी | येऊन पडलें भक्तांवरी |

ते निजकृपेने करीतां दुरी | आपण साच दयाळा ||७||

संकटीं खंडू पाटलाप्रत | आपण देऊन कृपेचा हात |

न्यायाधिशाचे कचेरींत | निर्दोष त्यासी सोडिलें ||८||

बाळकृष्ण रामदासी | होता बाळापूर ग्रामासी |

त्या माघ वद्य नवमिसी | समर्थदर्शन घडविलें ||९||

घटकेत दिसावा गजानन | घटकेंत सूर्याजीपंत |

नंदन घटकेत भजन ते गणगण | घटकेंत जयजय रघुवरी असे ||११०||

तेणें बाळकृष्ण घोटाळला | अखेर ओळखून आपणाला |

समर्थ म्हणूनी नमस्कार केला | काय लिला वानूं ती ||११||

संत आधकारें समान मुळीं | न तै आधक न्यून |

जैसें भक्तांचे इच्छी मन | तैशी यपें दिसती तया ||१२||

गणेशदादा खपर्डे | उमरावतीचे गुहस्थबडे |

कुपादृष्टीने त्यांकडे | पाहिले आपण सर्वदा ||१३||

या खापडर्याला व-हाड प्रांती | अनभिषिक्त राजा बोलती |

राष्ट्रोद्वाराची तळमळ ती | होती खापडर्याकारणे ||१४||

कोठे न आले अपयश त्याला | हा तुमच्या कृपेचा महिमा झाला |

बाळ गंगाधर टिळकाला | तुम्हीच कृपा केलीत ||१५||

भगवंताने अर्जुनाला | भगवद्रीतेचा उपेदश केला |

ज्य गीतेने जगाला | थक्क करुन सोडीले ||१६||

पार्थ देवाचा भक्त जरी | राहिला वनवासाभीतरी |

बारा वर्षे कांतारी | ऐसें भागवत सांगते ||१७||

भवंताचा वशिला | प्रत्यक्ष असून अर्जुनाला |

वनवास तो नाही चुकला | तैसेच झालें टिळकांचे ||१८||

संतकृपा असून | शिक्षा झाली दारुण ब्रम्हादेशी नेऊन |

मंडाल्याशीं ठेवीले त्या ||१९||

श्रोते त्याच मंडाल्यांत | गितारहस्य केला ग्रंथ |

जो आबालवृद्वांप्रत | मान्य झाला सारखा ||१२०||

कोल्हळकराहातें भला | आपण होता पाठविला |

भाकरीच्या प्रसादाला मुंबईत टिकाकारणें ||२१||

फळ हे त्या प्रसादाचें | गीतारहस्य होय साचें |

भाष्यकार गीतेचे हे | सहावे झाले की ||२२||

पहिले शंकराचार्य गुरुवर | दुसरे रामानुजाचार्य |

थोर मध्व | वल्लथ त्यानंतर भाष्यकार जाहले ||२३||

पांचवी ज्ञानेश्वर माऊली | भावार्थदीपिका टिका केली |

जी मस्ती धारण केली | अवघ्या मुमुक्षु जनांनी ||२४||

ज्ञानेश्र्वरा नंतर | एक दोन टीकाकार |

झाले परी ना आली सर | त्यांना ज्ञानेश्वर माऊलीची ||२५||

वामनाची यथार्थदीपिका | तैसाच गीतार्णव देखा |

हेहीं ग्रंथ भाविका | काही अंशें पटले की ||२६||

गीतेचा अर्थ कर्मपर | लावी बाळ गंगाधर |

त्या टिळकांचा आधकार | बानाया मी समर्थ नसे ||२७||

मागील टिका समयानुसार | अवतरल्या या भूमीवर |

तैसाच आहे प्रकार | या गीतारहस्याचा ||२८||

तया लोकमान्य टिकांवरी | आपण कृपा केली खरी |

म्हणून तयाचा झाला करी | गीतारहस्य महागं्रथ ||२९||

खामगांवी डॉक्टर कवरा | तीर्थ आणि अंगारा |

आपण नेऊन दिलांत खरा | ब्राम्हाणाच्या वेषाने ||१३०||

ज्यायोगे व्याधी त्याीच | समुळ हरण झाली साची |

तुम्ही काळजी भक्तांची | अहोरात्र बहातसां ||३१||

कन्या हळदी माळयाची | बायजा नामे मुंडगांवची |

ही तुमच्या कृपे जनीची | समता पावती झालीसे ||३२||

वरदहस्त बायजाशिरीं | तुम्ही ठेवितां निर्धारी |

तीही झाली आधकारी | केवळ तुमच्या कृपेने ||३३||

मुंडगांवच्या पुंडलिकाला | होता जरी प्लेग झाला |

तो येता दर्शनाला | व्याधी दुर्धर हरिली तुम्ही ||३४||

सद्वक्ता बापुन्याप्रती | तुम्ही भेटविला रुक्मणीपती |

नाहीं अशक्य कोणती | आपणांकारणे ||३५||

एके वेळी आपणाला | गोपाळ बुटी घेऊन गेला |

भोसल्याच्या नागपूरला | अती आग्रह करुन ||३६||

गोपाळ बुटी श्रीमंत भारी | हजारों पंक्ती त्यांचे घरीं |

उठूं लागल्या बरचेवरी | केवळ आपल्या प्रीत्यर्थ ||३७||

इकडे शेगांव सुने पडले | प्रतवतू दिसूं लागले |

मुखी तेज नाही उरले | मुळींच पाटील मंडळीच्या ||३८||

शेगांवीचे पुष्कळ जन | आले नागपुरा जाऊन |

परी न झालें दर्शन | समर्थाचे कोणाला ||३९||

चौक्या पहारे सभोंवार | कडेकोट होते फार |

समर्थाच्या पायांवर | शीर ठेवणे मुष्कील झालें ||१४०||

नागपूराहून आपणाला | आणण्या हरी पाटील निघाला |

दहा पांच संगतीला | भक्त घेऊन शेगांवचे ||४१||

आला सिताबर्डीसी | गोपाळ बुटीच्या सदनासी |

तो तेथे दारापाशीं | शिपाई पाहिले दोन चार ||४२||

शिपायांनी पाटलाल | जरी होता अळकाव केला |

परी तो न त्यांनी जुमानिला बळकळ होता म्हणून ||४३||

हरी पाटील शिरला आंत | गडबड झाली तेथ बहुत |

तुम्ही धावून त्याचा हात | ण्रीिलरत की न्रमरले ||४४||

जैसे वासरासी पाहाता | गाय धावे पुण्यवंता |

तैसेच तुम्ही समर्था | केलेंत घरी त्रुटीच्या ||४५||

गोपाळ बुटी धांवत आले | हरी पाटला विनविते झाले |

पाआल मागणे ऐकले | पाहिजे तुम्ही थोडेसं ||४६||

भोजनोत्तर समर्थाला | जा घेऊन शेगांवाला |

तो आहे भक्तीस विकला | शेगांवकरांच्या नि;संशय ||४७||

सर्वाचे झाल्या भोजन | आपण निघाला तेथून |

आशीर्वाद तो देऊन | गोपाळ बुटीच्या कुटुंबाला ||४८||

त्या पाटील हरीवरी कृपा आपुली | अत्यंत खरी श्रीकल्याणस्वामीपरी |

सेवेस महानिधान | जोडले ऐसे वाटतसे ||१५०||

धार कल्याणचे रंगनाथ | आले तुम्हां भेटण्याप्रत |

गुरुराया या शेगांवात | शेगांवचे भाग्य मोठे ||५१||

श्रीवासुदेवानंद सरस्वती | जे प्रत्यक्ष दत्तमूर्ति |

ऐशा जगमान्य विभूति | आल्या आपल्या दर्शना ||५२||

जरी आपण देह ठेविला | तरी पावतसा भाविकाला |

याचा अनुभव रतनसाला| आला आहे दयानिधे ||५३||

रामचंद्र कृष्णाजी पाटील | भक्त तुमचा प्रेमळ |

त्याची तुम्ही पुरविली आळ | गोसाव्याच्या रुपाने ||५४||

तैसचे बोरीबंदरावरी | जांजळ जो कां लक्ष्मण हरी |

त्याला भेट दिली खरी | परमहंसरुपानें ||५५||

तुमच्या लिलेच्या तो पार | कोणा न लागे तिळभर |

मुंगी मेरुमांदार | आक्रमण कैशी करी ||५६||

टिटवीच्याने सागर | शोषवेल का साचार |

दासगणू हा लाचार | आहे सर्व बाजूने ||५७||

आपुली वर्णण्या लिला | महाकवीच पाहिजे झाला |

मजसारख्या घुंगुरडयाला | ते साधणे कठीण ||५८||

परी मान पावेल भूमिवरी | सहावास या कस्तुरीच्या ||१६०||

माझें भाग्य धन्य धन्य | म्हणून तुमचे पाहिले चरण |

आतां न द्यावे लोटून | परत दासगणूला ||६१||

सर्वदा सांभाळ माझा करा | दैन्यदुःखातें निवारा |

भेटवा मशी सारंगधरा | भक्त बापुन्याच्यापरी ||६२||

आपल्या कृपेकरुन | सानंद राहो सदा मन |

सर्वदा घडो हरिस्मरण | तैसीच संगत सज्जनांची ||६३||

अव्याहत वारी पंढरीची | मम करे व्हावी साची |

आवड सगुण भक्तीची | चित्ता ठायी असू द्या ||६४||

अंत घडो गोदातीरीं यावीण आशा नाही दुसरी |

स्मृती राहो जागृत खरी | भजन हरीचें करावया ||६५||

भजन करितां मोक्ष घडो | देह गोदातीरी पडो |

सद्वत्कांसी स्नेह जडो | दासगणूचा सर्वदा ||६६||

मागितले तें मला द्यावे | तैसे लोकांचेही पुरवावे |

आर्त गुरुवरा मनोभावे | जे या स्तोत्रा पठतील ||६७||

या स्तोत्राचा पाठ जेथ | भाव होईल तेथ तेथ |

तेथे न राहो कदा दुरित | इतुलेही दयाळा ||६८||

स्तोत्रपठाकां उत्तम गती | तैशी सतती संपत्ती |

धर्मवासना त्याच्या चित्तीं | ठेवा जागृत निरंतर ||६९||

भूतबाधा भाभानामती | व्हावी न स्तोत्रपठकांप्रती |

लौकिंक त्याचा भूवरती | उत्तरोत्तर वाढवावा ||१७०||

हे स्तोत्र ना अमृत | होईल अवघ्या भाविकांप्रत |

येईल त्याची प्रचीत | सद्वाव तो ठेविल्या ||७१||

मोठयानें करुन गर्जना | बहावें साधू गजानन |

शेगांवचा योगीराणा | सर्वदा पावो तुम्हाते ||७२||

सद्गुरुने चित्तास | पहा माक्या करुन वास |

बोलविले या स्तोत्रास | तुमच्या हिताकारणे ||७३||

याते असत्य मानल्या | सुखाचा तो होईल नाश |

भोगीत रहाल संकटास | वरचेवर अभक्तीने ||७४||

अभक्ती ती दूर करा | गजाननासी मुळीं न विसरा |

त्याच्या चरणी भाव धरा | म्हणजे जन्म सफल होई ||७५||

स्तोत्रपठकांची आपदा | निमेल की सर्वदा |

दृढ चित्तीं धरा पदां | गजानन साधूच्या ||७६||

वाचे म्हणता गजानन | व्याधी जातील पळून |

जैसे व्याघ्रा पाहून | कोल्हें लांडगे पळती की ||७७||

स्तोत्रपठका भूमीवरी | कोणी न राहील पहा वैरी |

अखेर मोक्ष त्याच्या करी | येईल की नि:संशय ||७८||

शके अठराशें अडुसष्टांत | श्रीक्षेत्र शेगांवात |

समाधीपुढे मंडपांत | रचियेलें स्तोत्र पहा ||७९||

फाल्गून वद्य एकादशी | मंगळवार होता त्या दिवशीं |

स्तोत्र गेले कळसासी | गजाननाच्या कृपेने ||१८०||

शांति शांति त्रिवार शांति | असो या स्तोत्राप्रती |

स्वामी गजानन गुरुमुर्ती | आठवा म्हणे दासगणू ||१८१||

|| श्रीहरिहार्पणमस्तु || शुभं भवतु ||

|| इति श्रीसंत गजानन प्रार्थना स्तोत्र समाप्त ||