एक कोल्हा अन्नाच्या शोधात जंगलात भटकत होता. झाडाजवळून जाताना त्याची नजर उंच फांदीवर बसलेल्या कावळ्यावर पडली. या आधी कोल्ह्याने कावळा पाहिला नव्हता असे नाही. पण त्याचं लक्ष वेधून घेतलं ते कावळ्याच्या चोचीत पुरलेला भाकरीचा तुकडा.
'इतर कुठे जायची गरज नाही. ही भाकर आता माझी आहे.' - धूर्त कोल्ह्याने स्वतःशीच विचार केला आणि झाडाखाली उभा राहिला. मग गोड आवाजात डोकं वर करून कावळ्याला म्हणाला, "सुप्रभात माझ्या सुंदर मित्रा."
कोल्ह्याचा आवाज ऐकून कावळ्याने आपले डोके खाली केले आणि कोल्ह्याकडे पाहिले. पण त्याने आपली चोच घट्ट बंद करून ठेवली आणि कोल्ह्याच्या अभिवादनाला प्रतिसाद दिला नाही.
"तू खूप सुंदर आहेस मित्रा..." कोल्ह्याने त्याच्या वाक्यात गोडवा जोडला, "बघ तुझे पंख कसे चमकत आहेत? तुझ्यासारखा सुंदर पक्षी मी पाहिला नाही. तू जगातील सर्वात सुंदर पक्षी आहेस. मला वाटतं तू पक्ष्यांचा राजा आहेस.
त्याची इतकं स्तुती आजपर्यंत कावळ्यांनी कधीच ऐकली नव्हती. तो खूप आनंदी होता आणि अभिमानाने तो चकचकीत होऊ शकला नाही. पण त्याने आपले मौन मोडले नाही.
इकडे कोल्हा प्रयत्न करत राहिला, "मित्रा! मला आश्चर्य वाटते की एवढ्या सुंदर पक्ष्याचा आवाज किती गोड असावा? तू माझ्यासाठी गाणे गाऊ शकतेस का?"
कोल्ह्याच्या तोंडून त्याच्या आवाजाची स्तुती ऐकून कावळा राहु शकला नाही. तो गाणे म्हणायला उठला. पण गाणे म्हणायला त्याने तोंड उघडताच त्याच्या चोचीत पुरलेला भाकरीचा तुकडा खाली पडला.
खाली तोंड उघडून उभा असलेला कोल्हा याच दिशेने होता. तो भाकरी पकडून पुढे निघून गेला.