दयाळू राजाची आणि वाणीचं महत्तव

फार पूर्वी एक दयाळू राजा होता. त्याच आपल्या प्रजेवर खूप प्रेम होतं आणि तो प्रत्येक गोष्टीचे पालन करतं होता. 

एकदा मृत्यूपूर्वी त्याच्या आईने त्याला हार दिला आणि म्हटले होते की बेटा - त्याची खूप काळजी घेत जा. एकदा राजाला त्याच्या आईची आठवण येत होती. म्हणून तो आपल्या आईचा तो हार पाहण्यासाठी राजवाड्यात गेला. पण बघतो तर काय ? तो हार तिथून चोरीला गेला होता. 

राजाने ताबडतोब सैनिकांना हार शोधण्यासाठी पाठवले. शिपायाने संपूर्ण राज्य पाहिले आणि त्यांना हार आणि चोर काहीच सापडले नाही.

तेव्हा राजाने राज्यात घोषणा केली - जो कोणी चोर पकडेल त्याला बक्षीस म्हणून आमच्या राज्याचा काही भाग मिळेल. लोकांनी हार शोधण्याचा आटोकाट प्रयत्न केला. पण जर कोणीही हार पतर आणू शकला नाही, तर राजाला वाईट वाटू लागले की आता काय करावे.

दुसऱ्या दिवशी एक माणूस घाणेरडे कपडे परिधान करून राजवाड्यात आला, म्हणाला की त्याला त्याला हारबद्दल माहिती आहे. हे ऐकून सर्वांना आनंद झाला आणि त्यांना राजाकडे घेऊन गेले.

त्या माणसाने तो हार राजाला दिला. राजा खूप आनंदी झाला आणि म्हणाला - जर तुम्ही चोरांचे नाव सांगितले तर तुम्हाला बक्षीसात राज्याचा वाटा मिळेल.

तो माणूस म्हणाला - "राजन, मी हार चोरला."

संतापलेल्या राजाने कारण विचारले. 

तो माणूस म्हणाला - हे राजन, माझ्याकडे खायला अन्नही नव्हते, मी काय करू - म्हणूनच मी चोरी केली.

राजा म्हणाला - तुला शिक्षा मिळेल.

तो माणूस म्हणाला - "स्वामी मला जी शिक्षा देतील ते मला मान्य आहे."

काहीतरी विचार करत राजा म्हणाला - "जा आणि मृत माणसाची सर्वात मौल्यवान वस्तू मिळव.

"माणूस खूप हुशार होता. तो जातो आणि मृत माणसाची जीभ कापतो.

यावर राजा म्हणाला - "जा आणि माणसाच्या शरीरातील सर्वात गोंधळलेली वस्तू मिळवा.

"तो माणूस पुन्हा जातो आणि पुन्हा जीभ आणतो.

आश्चर्यचकित राजा विचारतो - "हे काय आहे? तू प्रत्येक वेळी तीच गोष्ट (जीभ) का आणली आहे?

तो माणूस म्हणतो - "राजन, आपण सगळे जिभेच्या मदतीने बोलतो. आपली जीभ आपल्याला चांगल्या आणि वाईट गोष्टींना आमंत्रित करते. सर्व नैराश्य आपल्या बोलण्यामुळे येते किंवा सर्व काही चांगले होते.

वाह - राजाने आनंदाने आपल्या राज्याचा एक भाग त्या माणसाला दिला. 

शिक्षण - आपली वाणी आपल्या आनंदाचे आणि दु: खाचे मुख्य कारण आहे.