मंगेश पाडगावकर कविता : चिऊताई दार उघड

दार उघड

दार उघड चिऊताई

चिऊताई दार उघड !

दार असं लावून,

जगावरती कावून,

किती वेळ डोळे मिटून आत बसशील?

आपलं मन आपणच खात बसशील ?

वारा आत यायलाच हवा!

मोकळा श्वास घ्यायलाच हवा !

दार उघड,

दार उघड,

चिऊताई चिऊताई, दार उघड !

फुलं जशी असतात,

तसे काटेही असतात.

सरळ मार्ग असतो,

तसे फाटेही असतात !

गाणा-या मैना असतात.

पांढरे शुभ्र बगळे असतात.

कधी कधी कर्कश्य काळे

कावळेच फ़क्त सगळे असतात .

कावळ्याचे डावपेच पक्के असतील.

त्याचे तुझ्या घरट्याला धक्के बसतील .

तरीसुद्धा या जगात वावरावंच लागतं.

आपलं मन आपल्यालाच सावरावं लागतं .

दार उघड

दार उघड चिऊताई,

चिऊताई दार उघड !

सगळंच कसं होणार

आपल्या मनासारखं?

आपलं सुद्धा आपल्याला

होत असतं परकं !

मोर धुंद नाचतो म्हणून

आपण का सुन्न व्हायचं?

कोकीळ सुंदर गातो म्हणून

आपण का खिन्न व्हायचं ?

तुलना करित बसायचं नसतं गं

प्रत्येकाचं वेगळेपण असतं गं !

प्रत्येकाच्या आत

फुलणारं फूल असतं.

प्रत्येकाच्या आत

खेळणारं मूल असतं !

फुलणा-या फुलासाठी,

खेळणा-या मुलासाठी ,

दार उघड

दार उघड चिऊताई

चिऊताई दार उघड !

निराशेच्या पोकळीमध्ये

काहीसुद्धा घडत नाही.

आपलं दार बंद म्हणून

कुणाचंच अडत नाही !

आपणच आपला मग

द्वेष करू लागतो

आपल्याच अंधाराने

आपलं मन भरू लागतो

पहाटेच्या रंगात तुझं घरटं न्हालं.

तुला शोधित फुलपाखरु नाचत आलं .

चिऊताई चिऊताई

तुला काहीच कळलं नाही .

तुझं दार बंद होतं.

डोळे असून अंध होतं .

बंद घरात बसून कसं चालेल?

जगावरती रुसून कसं चालेल ?

दार उघड

दार उघड चिऊताई

चिऊताई दार उघड ! 

– मंगेश पाडगावकर