दुपारची वेळ होती, राजा अकबर आपल्या दरबारात बसून काहीतरी विचार करत होता. अचानक त्याला बिरबलाने सांगितलेली गोष्ट आठवली. त्याला आठवले की एकदा बिरबलाने त्याला एक म्हण सांगितली होती, ती अशी - खाल्ल्यानंतर पडून राहणे आणि मारल्यानंतर पळणे हे प्रौढ माणसाचे लक्षण आहे.
राजाने विचार केला, “आता दुपारची वेळ झाली आहे. बिरबल खाऊन झोपायची तयारी करत असेल. आज त्याचा मुद्दा चुकीचा सिद्ध करूया." असा विचार करून त्याने एका सेवकाला हुकूम दिला की, यावेळी बिरबलाला दरबारात हजर राहण्याचा निरोप द्यावा.
त्यावेळी जेवण करून बिरबल नुकताच बसला होता जेव्हा तो नोकर राजाचा आदेश घेऊन बिरबलाकडे पोहोचला. या आदेशामागे दडलेला राजाचा हेतू बिरबलाला चांगलाच समजला. तो नोकराला म्हणाला, तू थोडा वेळ थांब. मी कपडे बदलून तुझ्यासोबत येतो."
आत जाऊन बिरबलाने स्वतःसाठी एक घट्ट पायजमा निवडला. पायजमा घट्ट असल्याने ते घालण्यासाठी बिछान्यावर पडून राहावे लागले. पायजमा घातल्याचा बहाणा करून तो थोडावेळ पलंगावर पडून राहिला आणि नंतर नोकरासह दरबारात गेला.
दरबारात राजा बिरबलालाच शोधत होता. तिथे पोहोचताच बादशहाने विचारले, "का बिरबल. आज जेवल्यावर झोपलो की नाही?" बिरबलाने उत्तर दिले, महाराज. आडवा झाला होतो." हे ऐकून राजाला खूप राग आला. त्याने बिरबलाला विचारले, “याचा अर्थ तू माझ्या आदेशाचे उल्लंघन केले आहेस का? त्यावेळी तू माझ्यासमोर का आला नाहीस? यासाठी मी तुला शिक्षा करतो."
बिरबलाने लगेच उत्तर दिले, महाराज. मी थोडा वेळ पडून राहिलो हे खरे आहे, पण मी तुझी आज्ञा मोडली नाही. तुमचा माझ्यावर विश्वास नसेल तर तुम्ही त्या सेवकाला त्याबद्दल विचारू शकता. होय, हा घट्ट पायजामा घालण्यासाठी मला बिछान्यावर पडावे लागले ही वेगळी बाब आहे."
बिरबलाचे हे बोलणे ऐकून अकबर हसल्याशिवाय राहू शकला नाही आणि त्याने बिरबलाला दरबारातून जाऊ दिले.
धडा- या कथेतून आपल्याला हे शिकायला मिळते की आपण परिस्थिती जाणून घेतलेले एक पाऊल आपल्याला अनेक संकटांपासून वाचवू शकते.