एकेदिवशी काही कामकरी दगडाच्या खाणीत काम करीत असता त्यांनी खडकाचा अर्धा भाग फोडला. इतक्यात त्या खडकाच्या पोटातून चटकन एक मोठा बेडूक उडी मारून बाहेर आला. हे पाहून मजुरांना फार आश्चर्य वाटले व ते त्याकडे कौतुकाने पाहात उभे राहिले. तो बेडूक त्या खडकाच्या पोटात जन्मला कसा, जगला कसा व वाढला कसा, यासंबंधी ते कामकरी आपसात बोलू लागले. त्यांची भाषणे कानी पडताच त्या बेडकालाही स्वत:बद्दल मोठी धन्यता व गर्व वाटू लागला. तो म्हणाला, दादांनो, मागचा प्रलय होऊन गेल्यावर जेव्हा भगवंताने पिंपळाच्या पानावर जन्म घेतला, तेव्हाच मीही जन्माला आलो. माझ्या बरोबरीचा म्हणवू शकेल असा एकही प्राणी या जगात नाही.
भगवंताचे आणि माझे कूळ एकच आणि मीही पुढच्या प्रलयापर्यंत जगणार! तो बोलत आहे. इतक्यात एक मधमाशी तेथे येऊन म्हणाली, बेडूकदादा, तू पुष्कळ काळ जगलास आणि तुझा जन्म मोठय़ा कुळात झाला तरी तुला यात गर्व वाटण्यासारखे काय आहे?
आपल्या लांबलचक आयुष्याने कोणाचा काय फायदा होणार आहे. तीच माझी गोष्ट पाहा बरे? माझे आयुष्य मोठे नाही. तथापि मी सदोदित उद्योग करते व लोकांच्या उपयोगी पडते. नाना प्रकारच्या सुंदर फुलझाडांचा मला उपभोग मिळतो व सर्वानी कित्ता घेण्याजोगे माझे वर्तन असते. मोठय़ा कुळात जन्मून हजारो वर्षे जगले, परंतु सारे आयुष्य आळसात व अज्ञानात घालविले तर त्याचा काय उपयोग?
तात्पर्य : खरा मोठेपणा अंगच्या गुणावर व कर्तृत्वावर अवलंबून असतो.