बाबासाहेब आंबेडकरांनी 10-12 वर्षे हिंदू धर्मात राहून हिंदू धर्म आणि हिंदू समाज सुधारण्यासाठी, समानता आणि सन्मान मिळविण्यासाठी सर्व प्रयत्न केले, परंतु सवर्ण हिंदूंचे हृदय बदलले नाही. उलट त्यांचा निषेध केला आणि हिंदू धर्माचा विध्वंस करणारा म्हटले. त्यानंतर ते म्हणाले होते, “हिंदू समाजात समानता आणण्यासाठी आम्ही सर्व प्रकारचे प्रयत्न आणि सत्याग्रह केले, परंतु सर्व निष्फळ ठरले. हिंदू समाजात समानतेला स्थान नाही. हिंदू समाज म्हणतो की "माणूस धर्मासाठी आहे" तर आंबेडकरांचा असा विश्वास होता की "धर्म माणसासाठी आहे". आंबेडकर म्हणाले की, ज्या धर्मात माणुसकीची किंमत नाही अशा धर्माला काही अर्थ नाही. जो धर्म आपल्याच धर्माच्या अनुयायांना (अस्पृश्यांना) धार्मिक शिक्षण घेऊ देत नाही, नोकरी करण्यात अडथळे आणतो, बोलण्यावरून अपमानित करतो आणि पाणीही मिळू देत नाही अशा धर्मात राहण्यात अर्थ नाही. आंबेडकरांनी कोणत्याही प्रकारचे वैर आणि हिंदू धर्माचा नाश करण्यासाठी हिंदू धर्म सोडण्याची घोषणा केली नाही, परंतु त्यांनी काही मूलभूत तत्त्वांवर निर्णय घेतला जे हिंदू धर्माशी अजिबात सुसंगत नव्हते.
13 ऑक्टोबर 1935 रोजी नाशिकजवळील येवला येथे एका परिषदेत बोलताना आंबेडकरांनी धर्मांतराची घोषणा केली.
"मी अस्पृश्य हिंदू म्हणून जन्माला आलो असलो तरी मी हिंदू म्हणून मरणार नाही!"
त्यांनी आपल्या अनुयायांना हिंदू धर्म सोडून इतर धर्म स्वीकारण्याचे आवाहन केले. या धर्मांतराच्या घोषणेनंतर, हैदराबादच्या निजामापासून इस्लामच्या अनेक ख्रिश्चन मिशनर्‍यांनी त्यांना कोट्यवधी रुपयांची ऑफर दिली परंतु त्यांनी ती सर्व नाकारली. दलित समाजाची आर्थिक स्थिती सुधारली पाहिजे, पण परकीय पैशावर अवलंबून न राहता, त्यांच्या मेहनतीने आणि संघटनाने परिस्थिती सुधारली पाहिजे, अशी त्यांची इच्छाही होती. याशिवाय आंबेडकरांना असा धर्म निवडायचा होता ज्याच्या केंद्रस्थानी माणूस आणि नैतिकता असावी, त्यात स्वातंत्र्य, समता आणि बंधुता असावी. कोणत्याही परिस्थितीत त्यांना जातिभेद आणि अस्पृश्यतेने कलंकित असलेला धर्म स्वीकारायचा नव्हता किंवा अंधश्रद्धा आणि दांभिकता असलेला धर्म निवडायचा नव्हता.
21 मार्च 1936 च्या 'हरिजन'मध्ये गांधी म्हणाले की, 'डॉ. आंबेडकरांनी हिंदू समाजात धर्मांतराच्या धोक्याचा भडीमार केला तेव्हापासून त्यांना त्यांच्या निर्धारापासून परावृत्त करण्याचा सर्वतोपरी प्रयत्न केला जात आहे.' इथे गांधीजी पुढे एके ठिकाणी लिहितात, 'होय, अशा वेळी (सवर्ण) सुधारकांनी त्यांच्या हृदयाचा शोध घेणे आवश्यक आहे. माझ्या किंवा माझ्या शेजाऱ्यांच्या वागण्याने ते नाखूष असतील तर असे केले जात नाही, असा विचार त्याने केला पाहिजे. ...स्वतःला सनातनी म्हणवणाऱ्या मोठ्या संख्येने हिंदूंचे वर्तन असे आहे की त्यामुळे देशभरातील हरिजनांची मोठी गैरसोय आणि चीड होते हे सर्वमान्य सत्य आहे. आश्चर्य म्हणजे इतक्या हिंदूंनी हिंदू धर्म का सोडला आणि इतरांनीही का सोडला नाही? ही त्यांची वाखाणण्याजोगी निष्ठा किंवा हिंदू धर्माचे श्रेष्ठत्व आहे की त्या धर्माच्या नावाखाली इतके निर्दयी असूनही लाखो हरिजन त्यात राहतात.'
आंबेडकरांनी धर्म परिवर्तनाची घोषणा केल्यानंतर 21 वर्षांच्या कालावधीत त्यांनी जगातील सर्व प्रमुख धर्मांचा सखोल अभ्यास केला. त्याला एवढा वेळ लागण्याचे मुख्य कारण हे देखील होते की त्याने धर्मांतर केल्यावर त्याच्या अधिकाधिक अनुयायांनी त्याच्यासोबत धर्मांतर करावे अशी त्याची इच्छा होती. आंबेडकरांनी बौद्ध धर्माला प्राधान्य दिले कारण त्यात तीन तत्त्वांचे एकात्मिक स्वरूप आहे जे इतर कोणत्याही धर्मात आढळत नाही. बौद्ध धर्म प्रज्ञा (अंधविश्वास आणि अलौकिकतेच्या जागी बुद्धिमत्तेचा वापर), करुणा (प्रेम) आणि समता (समानता) शिकवतो.
ते म्हणाले की माणसाला शुभ आणि आनंदी जीवनासाठी या गोष्टी हव्या असतात. देव आणि आत्मा समाजाला वाचवू शकत नाहीत. आंबेडकरांच्या मते, खरा धर्म तो आहे ज्याचे केंद्र मनुष्य आणि नैतिकता आहे, विज्ञान किंवा बौद्धिक घटकांवर आधारित आहे, धर्माचे केंद्र देव नाही, आत्म्याची मुक्ती आणि मोक्ष आहे. त्याचवेळी ते म्हणाले की, धर्माचे कार्य जगाची पुनर्बांधणी करणे हे असले पाहिजे, त्याचे मूळ आणि अंत स्पष्ट करणे नाही. ते लोकशाही समाजव्यवस्थेच्या बाजूने होते, कारण अशा परिस्थितीत धर्म हा मानवी जीवनाचा मार्गदर्शक बनू शकतो यावर त्यांचा विश्वास होता. या सर्व गोष्टी त्याला केवळ बौद्ध धर्मातच आढळल्या.