राजा विक्रम सिंह यांना रणविजय आणि तरुणविजय असे दोन पुत्र होते. रणविजय गर्विष्ठ तर धाकटा भाऊ तरुणविजय परोपकारी होता. राजाच्या मृत्यूनंतर रणविजय गादीवर बसला. त्याच्या जुलमी कारभारामुळे लोक खूप त्रस्त झाले. धाकटा भाऊ लोकांना मदत करायचा. रणविजयला जेव्हा हे कळले तेव्हा त्याने आपल्या भावाला राज्याचा एक भाग देऊन वेगळे केले.
धाकट्या भावाने आनंदाने तो भाग घेतला आणि आंब्याची बाग लावली. या बागेची देखभाल तरुणविजय यांनीच केली होती. लवकरच त्यात अतिशय रसाळ आणि गोड आंबे येऊ लागले. त्या वाटेने जाणारा कोणीही प्रवासी त्या बागेतील आंबे खायला आनंदित व्हायचा आणि तरुणविजयला अनेक आशीर्वाद देत असे. हे ऐकून रणविजयच्या मनात विचार आला की आपणही अशी बाग लावली तर फळ खाल्ल्यानंतर लोक त्याची स्तुती करतील आणि तरुणविजयला विसरतील. रणविजय यांनी अनेक आंब्याच्या बागाही लावल्या. झाडे वाढली पण फळे आली नाहीत?
माळी म्हणाला, "महाराज, फळ का लागले नाही ते समजत नाही." तेवढ्यात एक साधू तिथून जात होते. राजा आणि बागायतदाराचे संवाद ऐकून ते म्हणाले, “राजन, ह्यांना फळ येणार नाही कारण तुझ्या अहंकाराची छाया त्यांच्यावर आहे. सेवा आणि मदत यात अहंकाराला स्थान नाही.” हे ऐकून रणविजय खूप लाजला. त्याने अहंकार कायमचा सोडला.