एका गावात एक ब्राह्मण राहत होता. एकदा तो एका यजमानाच्या घरी हवन वगैरे करायला जात होते. त्या यजमानाकडून हवन पूर्ण झाल्यावर यजमानाने त्यांना एक शेळी दिली. ब्राह्मण तिथून निघणार होता तेव्हा त्यांनी शेळी खांद्यावर घेतली.
ब्राह्मण शेळी खांद्यावर घेऊन जात होता. वाटेत तीन गुंडांनी त्यांना पाहिले, त्यानंतर शेळी हिसकावून घेण्याचा कट रचला. योजनेनुसार तीन गुंड ब्राह्मणाच्या वाटेवर काही अंतरावर उभे राहिले.
जेव्हा ब्राह्मण पहिल्या गुंडाच्या जवळून गेला तेव्हा तो गुंड म्हणाला, "पंडित जी! ब्राह्मण कुत्र्याला खांद्यावर घेऊन चालला आहे अशी आपत्ती मी प्रथमच पाहिली.
हे ऐकून ब्राह्मण रागावला आणि म्हणाला, "तुला दिसत नाही. तो कुत्रा नाही, शेळी आहे.
ठग म्हणाला, ''पंडितजी! हा कुत्रा आहे. तुमचा विश्वास नसेल तर हरकत नाही. पण विश्वास ठेवण्याने किंवा न ठेवल्याने वास्तव बदलणार नाही.
ब्राह्मण पुढे गेल्यावर त्याला दुसरा गुंड सापडला. तो ब्राह्मणाला म्हणाला, ''पंडितजी! उच्च जातीच्या लोकांनी खांद्यावर कुत्रा घेऊन जाऊ नये हे तुम्हाला माहीत नाही असे दिसते.
त्याची गोष्ट ऐकून ब्राह्मण संतापला आणि चिडून पुढे निघून गेला.
काही वेळाने त्याला तिसरा गुंड सापडला.
त्याने ब्राह्मणालाही तोच प्रश्न विचारला, ''पंडितजी! कुत्र्याला खांद्यावर घेऊन कुठे जात आहात?"
तिघांनी शेळीला कुत्रा म्हटल्यावर ब्राह्मणाने त्यांच्या बोलण्यावर विश्वास ठेवला आणि खरे तर तो शेळी नसून आपण कुत्रा खांद्यावर उचलला आहे त्यांना असे वाटू लागले. म्हणून त्यांनी शेळी खांद्यावरून घेऊन वाटेत सोडून आपल्या घरी निघून जाणे योग्य असल्याचे ठरवले.
येथे तीन गुंडांनी शेळीवर हात मारला मेजवानी घेतली.
धडा: खोटे पुन्हा पुन्हा सांगितले तर ते खरे ठरते. म्हणून, सत्य आणि असत्य ओळखण्यासाठी आपली पूर्ण समज वापरा.
स्वतःवर पुरेसा विश्वास ठेवा की इतर कोणीही तुमचे मन भ्रष्ट करू शकत नाही याची खात्री करुन घ्या.