कडाक्याच्या दुपारी, एक लहान मुंगी, तहानाने त्रस्त, पाण्याच्या शोधात भटकत होती. बराच वेळ भटकंती केल्यावर तिने एक नदी पाहिली आणि आनंदाने नदीच्या दिशेने वाटचाल सुरू केली.नदीच्या काठावर पोहचल्यावर जेव्हा तिने वाहणारे थंड पाणी बघितले तर तिची तहान वाढली.
ती थेट नदीवर जाऊ शकत नव्हती. त्यामुळे तिने किनाऱ्यावर पडलेल्या दगडावर चढून पाणी पिण्याचा प्रयत्न केला. पण या प्रयत्नात तिचा तोल गेला आणि ती नदीत पडली.
ती नदीच्या पाण्यात पडताच ती जोरदार प्रवाहात वाहू लागली. त्याला त्याचा मृत्यू समोर दिसू लागला. मग कुठून तरी त्याच्या समोर एक पान पडले. कसा तरी ती त्या पानावर चढली. नदीच्या काठावर एका झाडावर बसलेल्या कबूतराने पान फेकले होते, ज्याने मुंगीला पाण्यात पडताना पाहिले होते आणि त्याचा जीव वाचवायचा होता.
पानांसह वाहून जात असताना, मुंगी किनाऱ्यावर आली आणि कोरड्या जमिनीवर उडी मारली. कबुतराच्या निस्वार्थी मदतीमुळे मुंगीचा जीव वाचला. तिने मनापासून त्याचे आभार मानले.
या घटनेनंतर काही दिवस निघून गेले होते की एके दिवशी कबूतर बहेलियेच्या जाळ्यात अडकला. त्याने तिथून बाहेर पडण्यासाठी खूप पंख फडफडवले, खूप प्रयत्न केले, पण जाळ्यातून बाहेर पडण्यात यश आले नाही. बहेलियेने जाळे उचलले आणि त्याच्या घराच्या दिशेने जाऊ लागला. कबूतर जाळ्यात अडकलेला असहाय्य होता.
मुंगीची नजर जाळ्यात अडकलेल्या कबुतरावर पडली तेव्हा त्याला तो दिवस आठवला जेव्हा कबूतराने आपला जीव वाचवला होता. मुंगी ताबडतोब बहेलियेजवळ पोहोचली आणि त्याच्या पायाला जोराने चावू लागली. तो वेदनेमुळे रडू लागला. त्याची जाळीवरील पकड सैल झाली आणि जाळी जमिनीवर पडली.
कबुतराला जाळ्यातून बाहेर पडण्याची संधी मिळाली होती. तो पटकन जाळ्यातून बाहेर पडला आणि उडून गेला. अशाप्रकारे मुंगीने कबूतराने केलेल्या उपकाराची परतफेड केली.
Moral of the story
चांगल्या केल्यास चांगलं घडतं. इतरांवर केलेली कृपा कधीही व्यर्थ जात नाही. त्याचे बक्षीस निश्चितपणे कधी ना कधी मिळते. म्हणून, एखाद्याने नेहमीच इतरांना निःस्वार्थपणे मदत केली पाहिजे.