संत एकनाथ यांच्याशी संबंधित एक किस्सा आहे. एकनाथजींनी आश्रम बांधला होता. त्याच्यासोबत इतर अनेक लोकही आश्रमात राहत होते. त्यापैकी एक त्यांचे सचिव होते. त्याचे नाव होते पूरण पौडा. खासगी सचिवाला हे नाव पडले कारण ते खूप खात-पित असे आणि जरा लठ्ठ पण झाले होते.
एकनाथजींच्या आधी पूरण पौडा उठायचा. एकनाथजी दिवसभर जे काही करत असत, पूरण पौडा त्यांच्याकडे राहून सेवा करत असत. मालकाच्या झोपेनंतर तो झोपायचा. गुरूंच्या सेवेसाठी ते प्रत्येक क्षणी जागृत होते.
एके दिवशी एकनाथजींना वाटले की आता मी हे जग सोडणार आहे, म्हणून त्यांनी सर्व शिष्यांना बोलावले. एकनाथजी सर्वांना म्हणाले, आजकाल मी पुस्तक लिहित आहे. माझे आयुष्य संपले तर कदाचित हे पुस्तक पूर्ण होणार नाही अशी माझी भावना आहे. माझ्या गेल्यानंतर पुस्तक अपूर्ण राहिलं तर ते पूराण पौडाने पूर्ण करावं.
हे ऐकून सर्वांना खूप आश्चर्य वाटले. सर्वजण म्हणू लागले की, तुमचा मुलगा हरी कर्तृत्ववान आहे, पंडित झाला आहे, नियमानुसार अभ्यास केला आहे. तुमचे अपूर्ण पुस्तक पूर्ण करण्याचा अधिकार त्याला आहे.
एकनाथजी म्हणाले, 'माझा मुलगा विद्वान झाला आहे, पण तरीही त्याच्या मनात माझ्याबद्दल वडिलांची भावना आहे. पूरण पौडा मला फक्त गुरू मानतात. गुरू-शिष्याचे नाते ते मनापासून जपतात. या ग्रंथाचे उर्वरित काम शिष्यवृत्तीने नव्हे तर विश्वासाने पूर्ण होईल. श्रद्धेमध्ये बुडलेल्या शब्दांचा खोल परिणाम होतो. त्यामुळे हे काम पूरण यांना द्या.
पुढे ते पुस्तक पूरण पौडा यांनी पूर्ण केले.
धडा - इथे एकनाथजींनी शिकवले आहे की नात्यात भावना असण्यासोबतच विश्वास आणि निष्ठा असायला हवी. तरच नात्यात प्रेम आणि प्रतिष्ठा टिकून राहते. प्रत्येक शिष्याने गुरूंच्या सेवेसाठी सदैव तत्पर असले पाहिजे.