कथा - महाभारत युद्धाच्या पहिल्या दिवसाची कथा. कौरव आणि पांडवांचे सैन्य समोरासमोर उभे राहिले. युद्ध सुरू होणार होते आणि त्या वेळी पांडवांचा मोठा भाऊ युधिष्ठिरने आपली शस्त्रे रथावर ठेवली आणि खाली उतरून पायी चालत कौरव सैन्याकडे निघाला.
युधिष्ठिराला कौरवांच्या बाजूने जाताना पाहून भीम आणि अर्जुनने विचारले, भाऊ तू कुठे चालला आहेस? युधिष्ठिराने उत्तर दिले नाही. युधिष्ठिर कौरवांसमोर शरण येणार आहे असे सर्वांना वाटत होते. भीम-अर्जुन श्रीकृष्णाला म्हणाले की, हे बघ भाऊ, युद्धापुढे शरण जाऊ नकोस.
कौरव सैन्यातील लोकही आपापसात बोलू लागले की युधिष्ठिराची लाज वाटते, युद्ध अजून सुरू झालेले नाही आणि ते गुडघे टेकले आहेत. युधिष्ठिर काय करणार हे कोणालाच समजत नव्हते.
श्रीकृष्ण हसत म्हणाले, 'मला माहीत आहे. धीर धरा, विचलित होऊ नका.
काही क्षणांनंतर युधिष्ठिर भीष्म पितामह समोर पोहोचला आणि हात जोडून उभा राहिला. दुरून पाहिल्यावर युधिष्ठिराने गुडघे टेकून शरणागती पत्करली आहे, युद्धापूर्वीच हार स्वीकारली आहे असे वाटले, पण वास्तविकता अशी होती की युधिष्ठिर हात जोडून भीष्माला म्हणाले, 'पिता, आम्हाला तुमच्याविरुद्ध युद्ध करण्याची परवानगी द्या.
भीष्म प्रसन्न झाले आणि म्हणाले, 'तुम्ही परवानगी मागितली नसती तर मी रागावलो असतो.'
श्रीकृष्णाने सर्वांना समजावून सांगितले की, 'शास्त्रात लिहिले आहे की, जेव्हा तुम्ही कोणतेही मोठे काम कराल तेव्हा सर्वात आधी ज्येष्ठांचा आशीर्वाद आणि परवानगी घ्यावी. मग विजय होतो.
भीष्मांनंतर युधिष्ठिराने द्रोणाचार्यांजवळ जाऊन त्यांना नमस्कार केला आणि युद्धाची परवानगी मागितली. द्रोणाचार्य म्हणाले, 'मी खूप आनंदी आहे आणि मी तुम्हाला आशीर्वाद देतो की तुमचा सत्कार व्हावा.'
धडा - या कथेचा धडा असा आहे की एका दृश्यातात देखील एक आणखी दृश्य असतं. बाहेरचे दृश्य पाहून सर्वांना वाटले की युधिष्ठिर क्षमा मागून, पराभव स्वीकारून शरण जात आहे, परंतु श्रीकृष्णाने दृश्याचे अंतरंग पाहिले. आपणही श्रीकृष्णासारखी दृष्टी ठेवली पाहिजे, जे समोर दिसते तेच सत्य आहे, हेच खरे नाही. कधी कधी समोर दिसणार्‍या गोष्टी त्या बघत असलेल्या गोष्टींपेक्षा वेगळ्या असू शकतात.
